Królowa Śniegu nie żyje recenzja

"Królowa śniegu nie żyje", to chyba pierwsza świąteczna i zimowa książka, którą przeczytałam tej zimy. Wybrałam ją równocześnie jako grudniowe wyzwanie LC "Przeczytam książkę z motywem śniegu", zwłaszcza, że lubię komedie kryminalne a komedie Iwony Banach zawsze mnie wprowadzały w dobry humor. Ostatnio mam bardzo trudny czas związany z chorobami, więc odrobina rozrywki z książką bardzo mi się przydała, tym bardziej, że mam duże zaległości w czytaniu przez to ciągłe chorowanie. Czas goni, Święta tuż, tuż, koniec roku blisko...

Książka o tematyce świątecznej niby powinna być ciepła, z magiczną aurą najpiękniejszych świąt, z klimatem zimowym, pełnym białego puchu śnieżnego - taki obrazek widnieje na okładce. Śliczna kula śnieżna, malownicze domki w niej, lecz z góry, zamiast płatków śniegu leci czerwona... krew.
Fabuła zaczyna się wręcz w bajkowym, zasypanym białym puchem i pięknie ozdobionym ośrodku wypoczynkowym w Zmorzynie, do którego znana i dosyć zamożna pisarka Marlena Opierska, niemal siłą zaprosiła swoich współpracowników. Jest ona typem kobiety, która nie znosi krytyki i wszystkie osoby z nią współpracujące są jej bardzo uległe i nie sprzeciwiają się jej różnym pomysłom. Na wyjazd, do ośrodka Marlena wystroiła się w długie, rozkloszowane futro i wyglądała w nim jak Królowa Śniegu, zresztą nawet jej podły i wręcz zimny charakter całkowicie pasował do bajkowej postaci. Jednak zaproszeni przez nią jej goście, nie byli tak zachwyceni pobytem w ośrodku jak ona.

Byłoby jednak pewnie zbyt nudno, gdyby ta opowieść była tylko o grupce znajomych spędzających święta w luksusowym ośrodku wypoczynkowym.
Do ośrodka przyjeżdża Zuzanna ze swoim przyjacielem (Dominik chciałby być kimś więcej) aby znaleźć w okolicy oszusta matrymonialnego, który naciąga jej ciotkę..., na dodatek trafiają tu również babcie nastolatków, które uciekły z luksusowego domu opieki aby pomóc wnukom w szukaniu rzekomego naciągacza, i którym po prostu znudziły się luksusy. Babciom towarzyszy starszy pan zakochany w jednej z nich.

Taka różnorodność bohaterów musiała spowodować, że akcja nagle przyspiesza, pojawiają się jeszcze inni bohaterowie, no i oczywiście jest trup, który już sam tytuł książki zapowiada. Pojawia się nawet główna atrakcja Zmorzyna, czyli zmor, to męski odpowiednik zmory..., no i jeszcze jedna postać bardzo dla mnie wyjątkowa, czyli babka biegająca po wsi z siekierą oraz bimbrem i kiełbasą czosnkową i szukająca chętnych do picia...
Zwariowana i zagmatwana komedia, niemal do samego końca nie wiadomo kto jest mordercą a kto oszustem matrymonialnym.
Polecam, bo można się śmiać czasem do rozpuku a przecież śmiech to zdrowie, więc czytajcie na zdrowie.