Maszynopis z Kawonu recenzja

Zgłupiałam. Dosłownie. ;)

Książka, która miała być powieścią poetycką, okazała się prozą poetycką. Taki mały szczególik, ale czytelnika, chcąc-nie chcąc, w błąd wprowadza. (Tak, czepiam się - bo lubię). :P

Główny bohater przedstawia nam swoją codzienność w bardzo specyficzny sposób. Plastyka języka, neologizmy, archaizmy, metafory, a w tym wszystkim marzenia, poszukiwanie sensu życia i moje ulubione wino. :D

Wrażliwa dusza autora pokazuje nam, w jak cudowny sposób można dostrzegać otaczający nas świat. I choć świat ten posiada wiele wad, o których Tomasz Kowalczyk, nie przebierając w słowach, wspomniał, ma również wiele pięknych zalet. Zalet, które nasze oczy nie dostrzegają, bądź dostrzegać nie chcą.
Drzewa, kwiaty, powietrze, srające gołębie, dym z papierosa, robotnicy na budowie - to wszystko i wiele więcej, tak zwyczajnie nadzwyczajne.
ŁAŁ, ŁAŁ, ŁAŁ! ŁAŁ! Krótkie słowo, które przyszło mi na myśl, gdy zatapiałam się w lekturze, już przy pierwszych stronach, było powtarzane przeze mnie iks razy podczas pochłaniania. Tak właśnie, choć tym razem to książka pochłonęła mnie.
W tej książce nawet dźwięk i smak, za pomocą słów, potrafią przerodzić się w obraz.

Jest pięknie, jest cudnie, jest pysznie, jest kolorowo. I ciężko, jak cholera (przepraszam, za wyrażenie). Niestety, podczas czytania nie obejdziemy się bez słownika wyrazów obcych.
Ale to wcale nie jest minus. Ileż pięknych, pokrętnych słów i ich znaczeń poznałam, to się w głowie, fiu fiu, nie mieści.

Książka mnie poniosła i niesie dalej. A jakże! Patrzę właśnie na ogołocone, zwyczajne (zdałoby się myśleć) szaro-bure drzewo za oknem i nadal nie dociera do mnie, że człowiek potrafi być na tyle wrażliwy, by dostrzec w nim coś pięknego. A jednak!

Nieś mnie, Maszynopisie, nieś.

Fakt faktem, nie czytuję takich książek na co dzień (uff!), ale oderwanie się od codzienności poprzez tak specyficzną, zawiłą i masochistyczną* pozycję, jest rzeczą genialną.
To nie jest lekka lektura do kawy przy śniadaniu. To zmuszający do myślenia dziwotwór, który raz jest pięknie poetycki, a za chwilę prymitywny i niesmaczny. Sinusoida słów.

Dostałam, sięgnęłam, przeczytałam. I nie mogę udawać, że mną nie ruszyło. Mnogo było, oj było.

Tylko dla odważnych. ;)

*masochizm to był dla mózgu mego.