Krivoklat recenzja

Wartość pewnych rzeczy jest niepoliczalna i w pewnym sensie właśnie o tym jest ta książka.

Głównym bohaterem i zarazem narratorem jest Krivoklat – ,,kwasowy wandal'' – człowiek, który swoją misją uczynił oblewanie dzieł sztuki kwasem siarkowym. Arcydzieł nawet. Ale dlaczego to robi? Przecież Krivoklat sztukę kocha i rozumie, smakuje ją. Odwiedzanie muzeów i galerii jest dla niego prawdziwym przeżyciem. On smakuje obrazy, spotyka się z nimi, rozumie je, zna ich wartość – niepoliczalną.

Drażnią go i denerwują, uwierają ci wszyscy ludzie, którzy wyceniają dzieła i arcydzieła, drukują potem te kwoty grubą, rzucającą się w oczy czcionką w kolejnych gazetach, żeby uwidocznić odbiorcom – nieznającym się na rzeczy – że obraz, który mógł ulec zniszczeniu (ale nie uległ, bo zniszczyła się tylko wierzchnia warstwa werniksu) jest taki drogi. A skoro drogi, to cenny. A skoro cenny, to dzieło i arcydzieło.

Bo coś taniego nie byłoby cenne.

Gdy tymczasem obrazy, które Krivoklat typuje są arcydziełami bezcennymi – są czymś, co mogłoby potencjalnie zniknąć ze świata już na zawsze, pozostawiając po sobie bolesną, niemal namacalną pustkę.

Krivoklat, jako osoba uznana za chorą psychicznie, zostaje umieszczony w Centrum Medycznym Zamek Immendorf. To właśnie tam poznaje utalentowanego Zeyetmayera – człowieka dla którego wynosi ołówki, kredki i ostrzałki z warsztatów leczenia poprzez sztukę prowadzonych przez światowej klasy doktora Paula Immervolla.

Prace Zeyetmayera są dla Krivoklata prawdziwymi dziełami, arcydziełami nawet. Są czymś, co – i to jest największy komplement – mógłby oblać kwasem, gdyby zostało powieszone w jakiejś galerii albo w jakimś muzeum.

Ale tak się nie stanie, świat nie pochyli się bowiem nad pracami Zeyetmayera, gdyż Zeyetmayer jest nikomu nieznany, a jego szkice nie zostały przez nikogo wycenione na konkretną kwotę. A zatem – są nic nie warte.

Krivoklat się z tym nie zgadza. Nikogo jednak nie obchodzi to, co ma on do powiedzenia.

Poza tym, mężczyzna prowadzi z lekarzami Centrum Medycznego Zamek Immensdorf własną grę polegającą na tym, że w zasadzie mówi im to, co chcieliby usłyszeć od kogoś, kto wyzdrowiał. W przeciwieństwie do osób lekko chorych, które wierzą jeszcze w to, że lekarze im pomogą, i dlatego podają nawet najbardziej błache rzeczy jako symptomy swoich chorób, Krivoklat wie, że to nic nie da.

Jego działania przynoszą efekty, bo w końcu uzyskuje długo wyczekiwaną przepustkę. I rusza w kierunku kolejnego muzeum i kolejnego arcydzieła.

,,Krivoklat'' jest kolejną genialną i wielowarstwową książką Dehnela. To nie tylko piękne, długie, rytmiczne i pięknie brzmiące zdania, to nie tylko pastisz i próba zwrócenia uwagi na hipokryzję. To nie tylko spojrzenie w głąb umysłu chorego psychicznie człowieka – to też bardzo emocjonalna i piękna opowieść o sztuce i o miłości do niej. Miłości namiętnej, czystej i mocnej.