Eter recenzja

Eter kusił. Od samego początku kusił. To chyba ta okładka zrobiła swoje, ponieważ wcześniej nie miałam styczności z piórem autorki, a opisów książek oduczyłam się czytać. W tym przypadku to nawet dobrze, bo moim zdaniem zdradza on zbyt wiele o samych bohaterach.
Przyznaję, że książka całkiem pozytywnie mnie zaskoczyła. Praktycznie przez cały czas można odczuć taki lekko mroczny, niepokojący klimat. Niepokój Julii, kiedy była sama w domu, momentami udzielał się i mnie, tak jakby coś zaraz miało wyskoczyć zza rogu.
Nawet pogoda współgrała z wydarzeniami, mgliste, deszczowe Karkonosze, chłodne majowe dni. Maj tak brzydki i mało wiosenny, że naprawdę zastanawiałam się, kiedy autorka pisała te rozdziały, bo taki maj miał miejsce w tym roku. Czy opisała to co było czy przewidziała co będzie ;)
Szklarska, w której dzieją się niepokojące rzeczy. A w tym wszystkim oni. Julia, która przyjechała tu tylko na chwilę, wyremontować i sprzedać dom, który otrzymała w spadku. I Darek, mieszkający tu już 10 lat, w swojej samotni, swojej ucieczce. Dziwny, mrukliwy i tajemniczy. Czarujący słowami. Mówiący muzyką.
Bardzo podobał mi się sposób w jaki autorka potrafi pisać o muzyce, naprawdę, chyba pierwszy raz miałam ochotę od razu wpisać nieznany mi tytuł w wyszukiwarkę i posłuchać.
Z jednej strony słowa, które rozbrajały, Darek rozbrajał Julię słowami (i głosem), z drugiej, kilka razy miałam taką myśl, że styl autorki w tej książce jest lekko ironiczny. Dla mnie, te podszyte ironią zdania były plusem. Podobnie jak wszelkie tajemnice i niedopowiedzenia, co sprawiało, że książkę, a szczególnie ostatnie około 100 stron czytałam z naprawdę sporym zaciekawieniem. Zatrzymywałam się przy niektórych zdaniach i marszcząc brwi, próbowałam domyślić się co tu się dzieje.
Treść książki przywiodła mi również na myśl dwa zupełnie inne tytuły. Skojarzenia z ich fabułą, ale raczej niczego to książce w moim odbiorze nie odejmowało, nie było we mnie ani odrobiny zniechęconego "ale to już było", a to znaczy, że mimo wszystko gdzieś tam zachowała swoją oryginalność.

Na koniec autorka zostawiła sobie jakby uchyloną furtkę, a ja nie miałabym nic przeciwko, żeby otwarła ją na oścież, a Julia i Darek wkroczyliby przez nią ponownie.