Indie. Trzy na godzinę recenzja

Książkę poleciła mi koleżanka, „reklamując” ją słowami: czytam i co chwila muszę przerwać aby złapać oddech. Zakładałem że poruszony w książce temat będzie ciężki, nie wiedziałem jednak że aż tak mnie sponiewiera! Zostałem dosłownie znokautowany i wciśnięty w fotel. Ta książka powstała na podstawie reportażu Małgorzaty Łupina pod tym samym tytułem i jest po prostu wstrząsający. Czytałem i nie mogłem uwierzyć w to co trafia do mojego mózgu, że w XXI wieku jest gdzieś jeszcze takie zacofanie społeczne i patologia! Kompletnie mnie sponiewierała myśl, że to co zostało opisane to przysłowiowy czubek góry.

Reportaż ukazuje Indie, państwo trwale podzielona na warstwy kastowe, państwo gdzie ogromne bogactwo styka się z nieopisana bieda i zacofaniem. Autorka wyrusza w podróż przez niezwykle drażliwy dla tego Państwa temat gwałtów oraz pozycji społecznej kobiet. Indie, jako państwo, starają się walczyć z tym problemem wszelkimi sposobami. Nie potrafią jednak zwalczyć wielowiekowej ciemnoty kulturowej. Średnio trzy razy na godzinę dochodzi tam do brutalnego i okrutnego gwałtu. Mnie osobiście wstrząsnęło stwierdzenie, że gwałciciel nie ponosi winy, to właśnie kobiety obwiniane są o ich prowokowanie:
- prowokacyjnie się zachowują

- ubierają się nieodpowiednio i wyzywająco

- wychodzą same po zmroku czyli proszą się o taką reakcję

Autorka cytuje słowa renomowanego adwokata z Delhi: „To one prowokują mężczyzn, gdyby gwałt przytrafił się mojej córce, osobiście oblałbym ją benzyną i podpalił" – czy tu coś trzeba dodać do słów wysoko wykształconego i majętnego człowieka?!?

Jeśli gwałtu dokona mężczyzna z wyższej kasty, to kobieta powinna traktować to jako wyróżnienie i zaszczyt! W książce wyznania ofiar zestawiane są z opiniami polityków, stróżów prawa i adwokatów, którzy broniąc oprawców, obciążają winą ofiary: „Nie mogę zapomnieć dziewczyny, którą poznałam w biednej wiosce niedaleko Delhi" – opowiada aktorka Anna Dereszowska „W dwa lata po bardzo brutalnym gwałcie mieszka drzwi w drzwi z gwałcicielem będącym cały czas na wolności. A on codziennie śmieje się jej w oczy."

Reasumując powiem, ze ta książka wzrusza, denerwuje, drażni, zmusza do stawiania sobie pytań i przyglądania się otoczeniu.