Mieszkając z wrogiem recenzja

"Wiesz, cały czas męczyło mnie, że nigdy nie wypowiedziałeś wobec mnie tych dwóch słów. Przywiązywałam ogromną wagę do tego, by usłyszeć od ciebie, że mnie kochasz. A kiedy wreszcie to powiedziałeś - w tamtym esemesie - nie czułam żadnego zaskoczenia, bo w głębi duszy byłam już tego pewna. Nauczyłeś mnie, że miłość nie polega na słowach. To konkretne działania. Okazywałeś mi swoją miłość tym, jak na mnie patrzysz, jak mnie traktujesz (...)."

Książka na prawdę zaczynała się tak jak każda inna historia, aczkolwiek kończąc ją miałam w oczach łzy - nie wiedzieć czemu. Amelia na samą myśl zamieszkania z Justinem wiedziała że zakończy się koszmarem i poniekąd miała rację, aczkolwiek sama bohaterka nie wiedziała jak to wszytko się potoczy.

Przez Justina przemawiał narastający gniew, który rósł przez te wszystkie lata, przez Amelię chęć złagodzenia konfliktu, jednak z czasem bohaterowie nie wiedzieli, że ta ich nienawiść zrodzi się do uczucia bardziej odwrotnego, który czuli. Książka opowiada bardziej o uczuciach między bohaterami, błędach z przeszłości, wspomnieniach. Ale tam w tle jest również przebaczenie i namiętność która się całymi latami rozwijała.

Ja serdecznie od siebie polecam, w pakiecie z chusteczkami i dobrym kubkiem gorącej czekolady!