Pod pokładem recenzja

Kiedy uczucie ciepła ma kolor czerwony, głos kobiety wybrzmiewający z porannych wiadomości barwi pokój na morelowo, cisza jest zielona, a rozdzierający ciało ból przybiera purpurowe odcienie... Synestezja. Zdolność do postrzegania rzeczywistości na wiele sposobów, kiedy doświadczenia jednego zmysłu wywołują równocześnie wrażenia charakterystyczne dla innych zmysłów. Synesteci to zwykle ludzie o niezwykłej inteligencji, obdarzeni niesamowitą wyobraźnią.

Taka właśnie jest Liv, główna bohaterka opowieści "Pod pokładem". To podzielone na trzy części dzieło rozpoczyna się historią 21-letniej dziewczyny, która rezygnuje ze stażu w branży ekonomicznej i wyrusza z poznanym przypadkowo żeglarzem Mac'iem i jego niewidomą przyjaciółką Meggie w podróż wokół australisjkich wybrzeży. Kolejny fragment życia, w którym towarzyszymy starszej o kilka lat Liv, to wypłynięcie w morze, w celach zarobkowych. Dostała tę pracę chociaż nie było łatwo, bowiem kapitan pięcioosobowej, męskiej załogi niechętnie zgodził się na jedyną w ich gronie kobietę. Rejs trwa pod znakiem nierównego traktowania, ciągłej krytyki i całkowitego braku zrozumienia względem dziewczyny. Kończy się...gwałtem i zupełnym pozbawieniem podstawowych cech człowieczeństwa. W ostatniej części, po całkowitym odcięciu się od morskiego życia, nasza bohaterka jest mieszkanką Londynu, pracuję w galerii sztuki, współorganizuje wystawy i prowadzi zwyczajny tryb życia. Poznaje Hugo, z którym tworzy na pozór zwyczajną, zakochaną w sobie parę. Wszystko przybiera ciemniejszych barw kiedy wspomnienia przeszłości powracają do niej jak bumerang.

Ta przepięknie, poetycko napisana historia jest niespokojnym i zagadkowym rejsem po oceanie zwanym życiem. Sophie Hardcastle namalowała, napisała, a nawet wyrzeźbiła dla nas słowami dzieło, które dotyka naszego serca i wywołuje łzy wzruszenia. To żagiel na wodzie poszukujący idealnego wiatru, takiego, który wskaże drogę do wnętrza siebie. Autorka zaprasza nas do bycia częścią łodzi. Łodzi, która nawet kiedy przestaje płynnie falować na morzu, wciąż próbuje sobie poradzić na betonowych ulicach miast. I chociaż jesteśmy już z bohaterką gdzie indziej, cieszymy się, że doświadcza pozytywnych, pięknych emocji, sukcesów czy miłości, to wciąż pamiętamy o przeszłości.Niemy krzyk, chociaż niemy, słyszymy między wierszami na każdej stronie. Mamy ochotę krzyczeć głośniej, ze wszystkimi kobietami, które zostały skrzywdzone, żeby w końcu ktoś nas usłyszał, żeby w końcu wybrzmiało to, co skrywane pod pokładem. Bo przeszłości, a szczególnie tej bolesnej, nie da się tak po prostu skreślić, skasować jak plików z komputera, wyciąć i wyrzucić. Przeszłość powraca, zaskakuje, a nawet paraliżuje. Historia atakuje nas i odbija się echem jak dźwięk nad przepaścią. Tylko, że ten tutaj, bezsilny krzyk Liv, jest jakby bezdźwięczny, niesłyszalny, jest pod powierzchnią...