Nielat recenzja

I znowu jestem chora. Nie, nie dopadła mnie grypa. Skończyłam właśnie czytać najnowszą powieść Piotra Kościelnego "Nielat" i czuję się jakbym dostała mocny cios w brzuch po którym nie mogę się dźwignąć na równe nogi. Dawkowałam sobie tę powieść. Historię, którą opowiada tytułowy bohater czytał zamykając co chwilę oczy. Niestety ta technika, która sprawdza się przy oglądaniu filmów grozy, nie jest skuteczna jeśli chodzi o książki. Chcąc nie chcąc musiałam przebrnąć przez historię pełną przemocy, ludzkiej obojętności i beznadziei. Było to jednak bardzo druzgocące doświadczenie. Nic nie boli mnie bardziej niż słuchanie o krzywdach, których ofiarami są dzieci. Przemoc fizyczna, psychiczna czy molestowanie seksualne codziennie dotyka najmłodszych. Najgorsze zaś jest to, że w większości przypadków ma to miejsce w domu, w otoczeni najbliższych, którzy powinni bronić i chronić takiego młodego człowieka przed wszelkim złem tego świata, a często sami są sprawcami najgorszych zbrodni.

"Nielat" to opowieść, której akcja toczy się w latach 90-tych minionego wieku. Dla niektórych był to czas rozkwitu i bogacenia się, większości zaś kojarzy się z dziką prywatyzacją, galopującym bezrobociem, biedą i takimi problemami społecznymi jak narkomania czy AIDS. Autor dobrze uchwycił ducha tamtych czasów. Podczas lektury robiło mi się aż duszno od dymu papierosowego (wtedy palono wszędzie) a sceny na dworcu przypomniały mi, że swego czasu strach było tam chodzić.
Wydział kryminalny we Wrocławiu zajmuje się sprawą zabójstwa znanego aktora, na którego ciało natrafiono w obskurnej ruderze. Drążąc w przeszłości śledczy natrafiają na ślad jego współpracy z UB pojawia się więc hipoteza, że zabójstwo może być aktem zemsty osób, na które donosił służbom.
W tym samym czasie w pustostanie ktoś znajduje zwęglone zwłoki nastolatka. Jedyną nadzieję na jego identyfikację daje medalik z Matką Boską z Gudadalupe. Z czasem okazuje się, że te dwie sprawy, ku zaskoczeniu ekipy śledczej, łączą się ze sobą a obraz, który się wyłania ukazuje bezmiar krzywd wyrządzonych niewinnemu dziecku i jego determinację by jednak wyrwać się z kręgu przemocy. Niestety bezskutecznie.

Autor jak zawsze bezbłędnie poprowadził akcję, nie stroniąc od realistycznych opisów przemocy co nadało tej historii autentyczności. Jedna nie ukrywam, że samym zakończeniem jestem odrobinę rozczarowana: poprawne, ale mało zaskakujące. Do ostatniej strony byłam przekonana, że nastąpi jakiś nagły zwrot akcji. Tak się jednak nie stało. Mimo wszystko to kolejna dobra powieść autorstwa Piotra Kościelnego, dotykająca tematów ważnych, o których na co dzień wolimy nie pamiętać. Polecam!