Nielat recenzja

„Nielat” jest kolejną książką Piotra Kościelnego, której fabuła skupia się wokół tematów społecznie trudnych, dodatkowo przedstawionych na tle lat 90. – epoki wolności, w której, mimo wciąż trwającej transformacji ustrojowej, przestępczości, korupcji, bezrobocia, nagle wszystko stało się możliwe. Tyle że najwięcej działo się kosztem tych najbiedniejszych. I do tej grupy społecznej zalicza się tytułowy Nielat, czyli Michał Jurczyk. Domowa patologia, alkoholizm, niewydolni wychowawczo rodzice oraz zboczony wujek zmuszają Michała do nieszablonowych zachowań. I tak oto wkraczamy w brudny, cuchnący świat pedofilii, męskiej prostytucji i wykorzystywania nieletnich, co wprost prowadzi do okrutnych zbrodni. Ginie znany aktor, a wkrótce potem zostają odnalezione drugie zwłoki. Czy coś łączy te dwie zbrodnie? Odpowiedzi oczywiście na kartach powieści, zanurzone głęboko w mrocznych otchłaniach deprawacji.

Autor wyraźnie nakreślił postać Michała, oddając mu pierwszoosobową narrację po to, by sam mógł wyrazić swoją udrękę. Jednocześnie stworzył silnego i dojrzałego chłopca, któremu przyszło się mierzyć z czymś, co absolutnie nie powinno być udziałem kilkunastolatka. Warstwa obyczajowa tej powieści wydaje mi się tutaj nawet ważniejsza niż toczące się wątki kryminalne, ponieważ oddaje ona nie tylko ducha epoki, ale też wprowadza w niemal traumatyczne emocje. Obok tej historii nie da się przejść obojętnie – ona szokuje, zniesmacza, bulwersuje, ale też wzbudza ogrom współczucia i zmusza do współodczuwania emocji bohaterów.

Bardzo przypadły mi do gustu powieści Piotra Kościelnego. Są prawdziwe, nieupiększone literacko, dają żywy obraz rzeczywistości, uruchamiają emocje i, co mi podoba się w nich najbardziej, celują w lata mojego dorastania. Przypominają mi stare, dobre peerelowskie kryminały, które z lubością podkradałam ojcu, zamiast czytać „Chłopów”.