Szeptacz recenzja

Neil Spencer zaginął. Z początku wydaje się, że zaniedbywany chłopiec uciekł z domu, jednak sprawa nabiera nowego wymiaru, gdy matka chłopca przypomina sobie, że słyszała nocą czyjeś szepty.

20 lat temu Frank Carter porywał i brutalnie mordował chłopców. Dziś sadysta – okrzyknięty przez media ‘Szeptaczem’ - odsiaduje wyrok w więzieniu. Czyżby ktoś próbował go naśladować? A może ‘Szeptacz’ miał wspólnika, o którym nigdy nie zdecydował się opowiedzieć? 

Po nagłej śmierci ukochanej żony Tom Kennedy wraz z synem przeprowadzają się do miasteczka Featherbank. Tom i Jake nie potrafią odnaleźć wspólnego języka, sytuacja się pogarsza, gdy chłopiec zaprzyjaźnia się z dziewczynką, którą tylko on potrafi dostrzec. Dziecko czuje się osamotnione, nie potrafi odnaleźć się w nowym mieście, szkole… i jeszcze te: szepty nocą, chłopiec z podłogi, oraz rysunki motyli. 

Zdawało się, że wszyscy czytają „Szeptacza”, gdzie się nie obejrzałam widziałam opinie i reklamy. Ta powieść dosłownie wszędzie mnie nawiedzała.

Z czasem do lektur zaczęłam coraz bardziej podchodzić z rozwagą. Półki pod ciężarem dosłownie się uginają, portfel w księgarniach do ostatniego grosza „wyskrobany”. Nie mogłam również zapomnieć opinii, jakich naczytałam się o tej książce. Jasne, że większość była czytelników oczarowana powieścią, ale jestem osobą, która bardziej bierze sobie do serca krytykę. Dni mijały, a szepty nie ucichły i w końcu również się skusiłam.

Zacznę od tego, że historia stworzona przez autora jest bardzo dobrze napisana. Debiutant, który swobodnym krokiem prowadzi nas przez stworzoną przez siebie historię. Konstrukcja fabuły jest dobrze przemyślana, zaś dodane do niej poszczególne elementy grozy, miały potęgować w nas trwogę. 

W niektórych opiniach czytałam, że autor nie potrafi budować atmosferę napięcia i akcja toczy się zbyt wolno; zaś sama historia bardziej przypomina obyczajową. W mojej ocenie pisarz starał się pchnąć akcję do przodu, jak tylko mógł, jednak słabo mu to wyszło; tylko na niektóre rozdziały czekałam z zapartym tchem. 

North odwalił kawał dobrej roboty tworząc swoich bohaterów. Portret psychologiczny u większości postaci został idealnie przelany na papier. Niestety poległ na zakończeniu. Sprawca zbyt banalny! Liczyłam na coś znacznie więcej. 

 

Nie zmienia to jednak moich uczuć, jakie towarzyszyły mi przy lekturze. Może nie czytałam „Szeptacza” z zapartym tchem i wypiekami na twarzy, ale w niektórych momentach włos zjeżył mi się na karku; i tak jak większość wyczekiwałam z zapartym tchem finału. 

Z pewnością „Szeptacz” nie jest odkryciem roku, jednak w przyszłości mam zamiar zapoznać się z innym dziełem tego autora.