Szeptacz recenzja

Pewnego dnia w Featherbank ginie chłopiec – sześcioletni Neil. W poszukiwaniach bierze udział liczna grupa policyjna oraz najbliżsi dziecka. Dołącza do nich komisarz Pete Willis, który aktualnie pozostaje poza służbą. Pete szczególnie zwraca swoją uwagę na zaginięcie Neila, ponieważ wcześniej miał na swoim koncie podobną sprawę, rozpoczynającą się od porwań, a następnie prowadzącą do zabójstw czterech chłopców. Jednak sprawca, Frank Carter został schwytany i od wielu lat odbywa za to karę.

W tym samym czasie po śmierci żony, Tom, pisarz, któremu w chwili obecnej kariera zawodowa nie idzie zbyt dobrze postanawia kupić nowy dom. Po konsultacjach ze swoim synem – Jakem, wybór pada na dość ciekawy architektonicznie domek w Featherbank. Z uwagi na to, że ich relacje obecnie korelują pomiędzy okazywaniem sobie miłości, a całkowitym brakiem porozumiewania się, Tom liczy, że odbuduje z synem swoje kontakty, a zmiana otoczenia tylko się do tego przyczyni.

Jednak na drodze Toma stają liczne problemy Jake’a, komplikacje w szkole, rozmowa z wyimaginowanymi postaciami, budzące grozę obrazki, a także pewna rymowanka, której znikąd nauczył się Jake. Dodatkowo w tle chodzi zła sława o morderstwach chłopców, którzy wcześniej zostawali zwabiani przez tzw. Szeptacza, który w nocy wyszeptywał zdania pod oknami swoich ofiar. To wszystko sprawia, że zamiast zmiany, w którą wierzył Tom ma wrażenie, że nie sprostał wyzwaniu, które napisało mu życie. Nie nadaje się do roli samotnego ojca, a tęsknota za żoną potęguje tylko napięcie, któremu każdego dnia próbuje podołać.

Książka już od pierwszych stron wprowadza tajemniczy charakter. Rozdziały są krótkie, co potęguje napięcie i nie rozwleka niepotrzebnie akcji. Autor bardzo sprawnie przedstawia bohaterów, a także ich usposobienie. Z łatwością można wczuć się w klimat Featherbank, a także poczuć przerażenie, które panuje w okolicy z uwagi na popełniane przestępstwa. Thriller, pomimo swej objętości czyta się naprawdę szybko. W fascynujący sposób zostały przedstawione relacje między członkami rodziny oraz sposób radzenia sobie z nimi. Obraz psychologiczny całego zajścia można śledzić także poprzez aktualne zachowywanie się sprawcy zabójstw sprzed lat, który mówi tylko szczególnie wyselekcjonowane i wybrane przez siebie zdania, które tylko według niego mają jakiś ukryty sens.

„Kiedy drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem”.

Jednak wersja dla czytelników to: „Gdy nie odłożysz książki w porę, szanse na to, że rano nie wstaniesz są spore”.

Zachęcam do wciągającej lektury!