Jak poślubić wampira milionera recenzja

Pani Sparks jest kolejną autorką, która postanowiła napisać coś w dosyć znanej tematyce wampiryzmu. Kiedy czytam takie książki, zawsze „przyglądam się”, jak zostały zbudowane i czy wnoszą coś nowego w dzisiejsze pojęcie słowa „wampir”.
Po przeczytaniu pierwszej części mam różne zdanie na jej temat. Z jednej strony powielała schemat, używany w niejednej książce, ale z drugiej wnosiła również nowe elementy. I chociaż powtórzenia przeważały szalę, wyszło z tego nawet ciekawe połączenie.
Historia zaczyna się od zapoznania z głównym bohaterem: Romanem Draganestim, który założył firmę, produkującą syntetyczną krew. Przyświecał temu szczytny cel: zapewnienie bezpieczeństwa życia ludzkiego oraz załagodzenie głodu wampirów. W ten oto sposób zapewnił sobie chlubę wśród „swojego otoczenia”. Nasz bohater, chcąc zadośćuczynić swoim wcześniejszym winom, stara się wytwarzać nowe specyfiki, które będą korzystne dla obydwu światów.
Wszystko się jednak komplikuje, kiedy gubi swój kieł. Zmuszony jest skorzystać z pomocy ludzkiego dentysty, który szybko wstawi go na swoje miejsce. Pech chciał, że trafia do doktor Shanny Whelan, która staje się celem władcy rosyjskiego klanu wampirów. Wspólny wróg zbliża ich do siebie, prowadząc do płomiennego romansu.
Autorka w tym miejscu zastosowała schemat miłości śmiertelniczki i wampira, którzy mimo przeciwności losu są razem. Jest to nieco gryzące, gdyż czytelnik, kiedy sięga po książkę, pragnie czegoś świeżego, czegoś, co sprawi, że popadnie w zachwyt i na trwałe zostanie w jego pamięci.
Bogate w akcję przygody Shanny i Romana są naprawdę ciekawe. Za ich sprawą dowiadujemy się czegoś więcej o wampirach, ich zdolnościach. Na przykładzie głównego bohatera możemy zauważyć, że istnieją również wampiry-dobre, które interesują się światem ludzkim i tym, żeby nie wyrządzać im krzywd.
Nie jest dobrze powiedzieć, że pani Sparks nie udała się książka. Wprost przeciwnie. Mimo swoich wad, jest naprawdę ciekawa, bardzo miło i szybko się czyta. Styl pisarki jest nienaganny, lekkość tekstu sprawia, że można czytać bez przerwy, nie nudzi. Za to przyznaję ogromny plus, gdyż, powiedzmy szczerze, styl w książce jest jednym z najważniejszych elementów…