Mur duchów recenzja

Rzadko sięgam po literaturę piękną, która potrafi poruszyć najczulsze struny naszej duszy, często powoduje swego rodzaju dyskomfort, gniecie i uwiera. Takie właśnie jest jej zadanie - wywołać emocje.
Niekoniecznie tęsknię za tego typu uczuciami a w książkach szukam przede wszystkim rozrywki.

Ojciec, kochający historię swego kraju, wraz z rodziną bierze udział w eksperymencie archeologicznym, który ma na celu posmakowanie życia w epoce żelaza. Tak dalece daje się omamić tej wizji, iż o mały włos nie doprowadza do strasznej tragedii.
Mężczyzna, który w domowym zaciszu jest psychicznym tyranem i zbyt często zdarza mu się podnieść rękę na najbliższych, w warunkach eksperymentalnych z epoki silnego patriarchatu, odpala się jak pochodnia, gdy dochodzi do próby odtworzenia rytuału pozbawienia życia.
Posłuszna i bezwolna matka, godząca się na wszystko i cicha bohaterka tego dramatu, główna narratorka - córka, która doskonale wie, że "nie należy drażnić lwa" choć w głębi duszy narasta w niej bunt przeciw zastanej rzeczywistości.

"Sami mamy zostać duchami, nauczyć się chodzić tak, jak oni chodzili dwa tysiące lat temu, podtrzymywać ogień tak jak oni i liczyć na to, że w ślad za tańcem mięśni i kości przyjdą też niektóre z ich myśli, ich pojmowanie świata".

Historia złożona z pięknych słów która początkowo jest niczym szemrzący cicho strumyk by już za chwilę zmienić się w rwący dziki potok, który niszczy wszystko co napotka na swej drodze.
Książka niepozorna, zbudowana na zasadzie ciągłego monologu, pozbawiona dialogów, niesie w sobie ogromny ładunek emocjonalny.
Wydarzenia mają miejsce rok po zburzeniu muru berlińskiego i mnóstwo tu nawiązań do różnego typu murów. Ten tytułowy jest pewnym symbolem: zamknięcia, uwięzienia, odcięcia. W murze, którym ogrodzona jest rodzina pojawia się pękniecie, szczelina która wpuszcza światło nadziei.
Nie jest to opowieść dla każdego i pewnie niewiele osób będzie w stanie ją docenić, ja sama mam z tym duży problem, odczuwam smutek i nostalgię a zazwyczaj książki są moją ucieczką od takich właśnie emocji.