Strażniczka Słońca recenzja

Maja Lunde i Lisa Aisato dały się poznać jako niesamowity duet, tworzący wyjątkowe dzieła literackie. Ich „Śnieżna siostra” urzekała niezwykłymi ilustracjami Aisato i wzruszała smutną historią o godzeniu się ze stratą, napisaną przez Lunde. Zbliża się premiera ich kolejnej książki – „Strażniczki słońca”, którą miałam okazję przeczytać, nie – pochłonąć w jednej chwili, bo znów okazała się początkowo ponurą, a jednak niosącą nadzieję opowieścią, od której nie mogłam się oderwać, póki nie skończyłam.

W książce poznajemy Lilię, która razem ze swoim dziadkiem mieszka w ponurej, wilgotnej, deszczowej wiosce, w której od dawna nie ma słońca. Każdy dzień wygląda tak samo – jest mokry, głodny, pozbawiony radości, bo pogoda nie pozwala na hodowanie roślin, na zabawę inną niż wykopywanie kanałów. Jedyną nadzieją wioski jest dziadek Lilii, który co kilka dni dostarcza kosz pełen wspaniałych owoców i warzyw, by zaspokoić głód nielicznych mieszkańców, jednak nie zdradza, skąd je bierze. Dziewczynka myśli, że ze szklarni, do której chodzi codziennie pracować, jednak wkrótce odkrywa, że nie rośnie w niej nic oprócz kilku rachitycznych roślin, które na pewno nie są w stanie wydać takich owoców. Niezaspokojona ciekawość nastolatki prowadzi ją śladami dziadka do ciemnego i nieprzyjaznego lasu, na którego końcu odkrywa jasną i ciepłą dolinę, pełną kwiatów, roślin i zwierząt. Dolina skrywa również chłopca i jego psa oraz zamknięte w grocie za żelazną bramą Słońce, uwięzione tam przez Strażniczkę Słońca. Kim jest ta kobieta, której oczy zdradzają ogromny ból, smutek i rozpacz? Dlaczego schwytała Słońce i nie chce się nim dzielić z całym światem? Przekonacie się, gdy sami sięgniecie po tę książkę.

„Strażniczka Słońca” jest dość ponurą, smutną historią o dorastaniu bez miłości, zgodnie z przekonaniem, że dziecku wystarczy trochę jedzenia i dach nad głową. Z drugiej strony mówi też o bezbrzeżnej rozpaczy, która może doprowadzić do samozniszczenia nie tylko człowieka, ale również całego świata. Strażniczka Słońca za wszelką cenę stara się zatrzymać życiodajne Słońce w ukryciu, kierując się szaloną myślą, że przez nie straciła wszystko co miała, więc teraz nie może go wypuścić. Czy jednak zatrzymywanie go dla siebie i skazywanie całego świata na głód, mrok i wieczny smutek, nie pozbawia jej jeszcze więcej?

Z drugiej strony to też książka o nadziei, wytrwałości i przebaczeniu. Trzeba zawsze mieć nadzieję do samego końca i dążyć do celu, nawet gdy wydaje się, że braknie nam sił. Co do przebaczenia, to nie jest ono łatwe i często nie da się naprawić wyrządzonych krzywd.

Nie jest to lekka, baśniowa lektura, nie jest radosna, choć ostatecznie bohaterka odnosi zwycięstwo. Skłania do refleksji, uważnego przyglądania się światu. Chyba jednak dla mnie, dorosłego czytelnika, jest bardziej pouczająca, nakazuje zastanowić się nad tym, jak nasze własne demony wpływać mogą na otoczenie. Młodych z kolei zachęca do nie cofania się przed niczym, co uważają za słuszne i dobre dla świata.

A rysunki Lisy Aisato są piękne.