Ucieczka z Auschwitz recenzja

Długo broniłem się przed tego typu książkami, choć od dawna są obok mnie. Moja żona czyta książki o tej tematyce, więc z półek one na mnie "spoglądają". Przyszedł jednak ten moment, że postanowiłem po nie sięgnąć – nie będzie to z mojej strony zaczytywanie się w nich, lecz powolne, od czasu do czasu, zapoznawanie się z tą tematyką/z tym rodzajem emocji.

Po tę konkretną książkę sięgnąłem po poleceniu przez żonę. Książka opowiada historię Andrieja Pogożewa, żołnierza Armii Czerwonej, schwytanego w 1941 roku i zesłanego wraz z 20 tysiącami innych radzieckich żołnierzy do Auschwitz.

To przejmująca opowieść o życiu i śmierci; o nadziei i sile przetrwania; o człowieczeństwie i jego braku; o bólu i rozpaczy;o bezsilności...
To opowieść o codzienności jaka miała miejsce w niemieckim obozie zagłady; o walce z samym sobą; o walce, by pomimo ogromu potworności, pozostać człowiekiem...

Andriej Pogożew pokazuje nam ogromny ładunek emocjonalny, jaki w nim i jego towarzyszach niedoli drzemał przez cały czas pobytu w obozie; pokazuje nam niewiarygodne oblicze obozowej codzienności. I te jego przemyślenia – "wydawało mi się, że już mnie nie ma, że leżę bez życia..."; "życie – z jego triumfami, kłopotami, radościami i troskami – toczyło się gdzieś z dala od nas. Znaleźliśmy się poza nawiasem, ze zbolałymi duszami, tonąc w morzu cierpienia i uprzedzenia"; " czarny, duszący dym snuł się nad obozem, utrudniający oddychanie. Wszystko – wieże strażników przy ogrodzeniu, wyszkolone psy, ogromne piece wypływające dym – mówiło jedno: śmierć"; " ucieczka! Ileż nadziei, obaw i radości niosło ze sobą to słowo. Ucieczka była skrytym marzeniem więźniów obozu śmierci. Ucieczka stanowiła szansę na przeżycie. Ucieczka oznaczała wolność albo śmierć".

Lektura książki wzbudziła we mnie ogrom emocji/skrajnych emocji. Świadomość prawdziwości opisanych doświadczeń jeszcze bardziej przemawiała do mojego umysłu. I te słowa Andrieja na końcu książki:

"Opuszczając Oświęcim, ja, koledzy weterani i wszyscy, którzy zwiedzają muzeum, wynosimy stąd jedno: silne przekonanie, że nie wolno pozwolić, by faszyzm się odrodził. I że nie wolno dopuścić, by powtórzyło się piekło Auschwitz".

I z tym przesłaniem, Moi drodzy, was tutaj zastanawiam...