Nie wkurzaj się. Odwet recenzja

Prześladowanie w szkole to "bardzo wdzięczny" schemat dla fabuły książki młodzieżowej. Bardzo wiele "rzeczy" mogło pójść nie tak, ale autorka Gretchen McNeil wybrnęła z niego "obronną ręką" powołując do życia fikcyjną grupę pod tajemniczą nazwą NWS - Nie wkurzaj się pod banderą czterech pozornie nie związanych ze sobą dziewczyn z prywatnego liceum Bishop DuMaine: kapitan drużyny siatkarskiej Kitty, początkującej aktorki Olivii, córki wpływowego polityka Bree oraz informatycznego geniusza Margot, które biorą tytułowy odwet na prześladowcach słabszych uczniów. Ale cii... to tajemnica ( nie mylić ze spojlerem) bo właśnie zaczyna się "polowanie na czarownice".

Dziewczyny nie są wielkimi mścicielkami, " odpłacają pięknym za nadobne" w kulturalny sposób, można by rzec, że wręcz dokonują zemsty "w białych rękawiczkach", dlatego ich anonimowa grupa jest podziwiana i bardzo wiele osób chce dowiedzieć się kto stoi za powstaniem NWS. Zwłaszcza "Ludzie Maine". Uczniowie egoistyczni, którzy uważają, że wszystko im się należy z powodu wysokiego statusu społecznego i materialnego.

Wszystko się zmienia, gdy ginie jeden z nich. Nowy uczeń -Ronny de Stefano, a przy jego ciele zostaje odnaleziona wizytówka NWS. To właśnie wtedy mamy okazję przekonać się, że nawet osoby pragnące pomagać słabszym mają tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Czy za którąś z nich warto zabić?

Muszę zwrócić w tym miejscu uwagę na męskie role facetow, którzy byli obecni w miłosnym życiu głównych bohaterek. Byli wykreowani bardzo dobrze, lecz nie mogłam podczas lektury pozbyć się wrażenia, że ich uczucia nie są do końca szczere. Czy miałam rację? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Nadszedł czas na minusy: bardzo nie podobała mi się postawa dorosłych osób, odpowiedzialnych za uczniów, zwłaszcza rodziców dziewczyn, i nauczycieli, przynajmniej tych, których sylwetki autorka nam nieco przybliżyła. No może poza mamą Johna, która jako jedyna przejmowała się losem swojego syna. Reszta: brak słów. Według mnie widzieli tylko "koniec swojego nosa" zaślepieni bogactwem czy władzą jaką mieli nad tymi młodymi ludźmi, którzy w tym trudnym nastoletnim czasie, potrzebowali ich wsparcia i zrozumienia jak nigdy wcześniej. Drugi minus może być również plusem: nawiązania do serii Pretty Little Liars, kiedyś mojej ulubionej. W niektórych momentach, aż za bardzo widoczne, chciałabym się mylić i mam nadzieję, że autorka nieco "zboczy z tego kursu" w drugiej części.

Podsumowując: Książkę czyta się lekko i bardzo szybko. Uważam że nastolatkowie będą w stanie bardziej utożsamić się z bohaterami niż osoby nieco starsze. Z przyjemnością sięgnę po następny tom. Polecam.