Kołysanka recenzja

Ależ to było niewiarygodne! Serio, tak wiele rzeczy w tej książce krzyczało wręcz: "Nie mogłybyśmy się zdarzyć, jesteśmy nieprawdopodobne!", że szok. Międzynarodowa kariera dresiarza z blokowiska (swoją drogą to to był dresiarz z jakimś niewyobrażalnym wręcz dla przeciętnego człowieka talentem do nauki języków obcych), karta magnetyczna gubiąca się akurat dokładnie w tym momencie, w którym miała się zgubić dlatego, że to było pisarzowi potrzebne dla rozwoju fabuły, w cudownych wręcz okolicznościach podejrzana i podsłuchana przez naszego dzielnego śledczego scena spotkania dwojga mających wielce tajemny romans kochanów (choć w innym, późniejszym, momencie autor uznał za stosowne dobitnie podkreślić to, jak bardzo się oni pilnują), wiele, wiele rzeczy. Gorzej, że ta literacka niewiarygodność różnych szczegółów przenosi się w olbrzymim stopniu także na samą konstrukcję powieści. Policja wierzy w bardzo dziwny układ spraw i nie uznaje za stosowne jakoś go kwestionować - bo tak, bo powieściowa policja ma taką cechę, że w niego wierzy i tyle. Artefakt, którego badaniem zajmuje się nasz powieściowy protagonista okazuje się czym innym niż miał być - Siembieda uznał ten, swoją drogą totalnie nierobiący wrażenia zwrot akcji za tak ważny, że aż zakończył nim pierwszą z dwóch części swego dziełka - bo tak, bo miał się czymś takim okazać. Zresztą... czy ktoś zwrócił uwagę na to, jak sztucznie i - no właśnie - niewiarygodnie został w tę historię wpisany motyw kołysanki, tej konkretnej kołysanki "Ach śpij kochanie...", napisanej przez Warsa i Starskiego, cytat z której pojawia się przecież nawet na okładce książki? Albo motyw Kopciuszka, tak naprawdę mający nader niewiele wspólnego z książkową sytuacją, a tak często eksploatowany w powieści (choć to być może można wytłumaczyć nawiązaniami historycznymi, może ta dziewczyna rzeczywiście była już wcześniej tak określana)?

Właśnie, historia i jej rola w tym tekście. Uczciwie trzeba przyznać, że wyszło to nawet ciekawie. Wszystko jakoś tam się splata z teraźniejszością, co więcej zaś - dobrze czujemy atmosferę tamtych czasów (budowanie atmosfery to w ogóle generalnie jest mocna strona tej książki). Cóż, prowadzenie opowieści w kilku planach czasowych tyle razy było już we współczesnych kryminałach ćwiczone, że pisarze mieli czas się tej "sztuki łączenia" nauczyć. Choć trochę szkoda, że wątek ten kończy się około połowy tekstu. Pisarz o naprawdę dobrym warsztacie (a to zdaje się nie jest debiut pana Siembiedy, miał więc już okazję, by się w pewnych sprawach podszkolić) umiałby być może zrobić to tak, że prawdę o tamtych wydarzeniach do końca poznawaliśmy dwutorowo.

I tu przechodzimy właśnie do spraw czysto warsztatowych. Nie da się ukryć, że kilka rzeczy mi w trakcie lektury nader wyraźnie zgrzytnęło. Jeśli w powieści pojawia się, mające duże znaczenia dla rozwoju jej fabuły, małżeństwo, to ja mam chyba prawo oczekiwać, że o tym, że mają oni syna dowiem się nieco przed momentem, w którym tenże syn będzie bardzo potrzebny pisarzowi i zostanie włączony w akcję. No to nie w tej powieści.

Czasem daje to zresztą efekt wręcz humorystyczny, w uniwersum kreowanym przez "Kołysankę" w polskiej procedurze karnej jak najbardziej istnieje i jest wykorzystywana, znana z amerykańskich seriali prawniczych, instytucja "sprzeciwu" :) Tak, tak :) Ta sama instytucja "sprzeciwu", z której stosowania w polskich powieściowych realiach kpił sobie tak mocno Remigiusz Mróz we własnej osobie :)

Co do tej niezamierzonej śmieszności, to przypomnijmy jeszcze sposób w jaki pod koniec został przez los ukarany zarozumiały młody pan prokurator - coś słodkiego. I coś normalnie jak z powieści dla dzieciaków.

Zamierzonej śmieszności też w tym tekście miało swoją drogą trochę być. Parę razy pisarz chciał w ten sposób podkręcić dialogi, opisy, wydarzenia. Jednak robił to tak punktowo, tak bardzo bez jakiegoś większego konceptu, że wszystko to tonęło w morzu ledwopoprawności.

Za to plus za konstrukcję głównego bohatera. Mimo, że zacząłem cykl od któregoś tam tomu, to wiem dobrze kim jest Jakub Kania, co sobą reprezentuje i czego się po nim spodziewać. Nie jest superhero, a jego zalety (jako główny protagonista serii musi ich wszak mieć sporo) podano mi bez zadęcia i zwyczajnie sprawnie. Kupuję to, jego koleżankę z fajnym własnym powiedzonkiem podobnie.

Mocne 3/10, było to jakoś tam wymyślone i jakoś tam się złożyło. Nawet to skrytykowane przeze mnie wyżej zakończenie pierwszej części książki się na to złożenie w pewnym sensie... składało. Nie da się jednak ukryć, że miejscami męczyłem się podczas lektury. Szkoda. Tajemniczy, owiany mgłą zagadkowości, koncert dla dwóch tylko osób, o którym mówił tył okładki, był zapowiedzią czegoś o wiele większego niż to, co ostatecznie dostałem.