Nie ufam już nikomu recenzja

Iga Wilczak od lat cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, przyjmuje leki i chodzi na terapię. Jej stan pogarsza się po traumatycznym porodzie. Natura perfekcjonistki nie ułatwia jej życia z depresją poporodową. Kobieta funkcjonuje na granicy świadomości i urojenia. Jej frustracja i irytacja odbijają się na synku. W głowie kobiety pojawiają się napastliwe i trudne do poskromienia myśli. Przywidzenia, w których wyrządza krzywdę Joachimowi, zaskakują ją i utrudniają opiekę nad dzieckiem. Iga czuje się beznadziejną matką. „Kompletnie siebie nie poznaję, emocje dosłownie robią ze mną, co chcą”. (s. 13)

Młoda mama jest współtwórczynią innowacyjnej metody zdalnego leczenia – aplikacji medycznej do podskórnego podawania leków. Decyduje się na wszczepienie w ramię chipa i połączenie z aplikacją, choć trwają testy. Ufa nowoczesnej biotechnologii. Wkrótce zaczynają się dziać niepokojące rzeczy. Pogarsza się jej stan psychiczny, umysł płata figle, męczy bezsenność. Coraz częściej pojawiają się halucynacje i zaniki pamięci. Pierwszy siniak na ciele synka zapala w głowie Igi czerwoną lampkę. Dzieje się naprawdę coś złego. Iga przestaje ufać najbliższym. Ma problem z uwierzeniem samej sobie. Podaje w wątpliwość działanie aplikacji medycznej i opracowanej przez siebie terapii…

Pytań w trakcie czytania powieści nasuwa się wiele. Dostęp do dziecka mieli tylko najbliżsi, więc kto z nich wyrządził mu krzywdę? Matka w chwili zapomnienia? Niby świadomie nie mogła skrzywdzić synka, ale nieświadomie? Kochający maż i ojciec? Babcia pomagająca w opiece nad niemowlakiem? Lojalna przyjaciółka Marta? Pytania dotyczą też aplikacji i chipa. Zastanawia nagle pogarszający się stan Igi. Dane wprowadzane na bieżąco gdzieś umykają. Obraz tracenia kontroli nad życiem, większa liczba urojeń, popadanie w paranoję i walka sama ze sobą, z aplikacją i wszystkimi wokół z jednej strony wzbudzały we mnie empatię, lecz z drugiej intrygowały.

Nie mogę odmówić tej powieści realizmu i wiarygodności. Rzetelne opisy przebiegu depresji poporodowej pokazują, z czym mierzy się wiele kobiet. Przy okazji autorka zwraca uwagę na rozmijanie się rzeczywistości porodu i połogu z teorią poradników. Do tego bardzo realistyczne i przerażające halucynacje. Zdumiała mnie szczegółowość i plastyczność urojeń oraz ich brutalność. Widziałam je oczami wyobraźni i sama się zastanawiałam, co jest prawdą, a co imaginacją. Za sprawą narracji pierwszoosobowej byłam Igą Wilczak, czułam jej rozszalałe emocje, wewnętrzny dramat, a jednocześnie z boku obserwowałam proces popadania w obłęd, zmiany zachodzących w psychice i zachowaniu bohaterki.