Uwierz w miłość, Calineczko recenzja

Czy zdarzyło Wam się kiedyś ocenić kogoś zbyt pochopnie? Co prawda, pierwsze wrażenie robi się tylko raz, ale czy jest ono zawsze adekwatne do osoby? Z tym problemem będą musieli się zmierzyć bohaterowie "Uwierz w miłość, Calineczko".

W tej historii spotykamy Majkę - dziewczynę wychowaną w Domu Dziecka, która po osiągnięciu pełnoletności zamieszkała ze swoją ukochaną ciotką Rozalią. Wydać by się mogło, że ma poukładane życie, gdyby nie jeden szczegół - brak męża. Ale od czego jest rodzina, która postanawia zorganizować jej i Bartkowi ślub marzeń, Problemem jest jednak to, że młodzi wcale o nim nie marzą...

Kolejna książka z serii Zakopiańskiej to opowieść o miłości, przyjaźni, trudnych wspomnieniach, radzeniu sobie z przeszłością, ale także ogromna dawka poczucia humoru, którą serwują nam ciotka Rozalia i pani Aniela. Jak to mówią: takich trzech, jak one dwie, to nie ma ani jednej! To zdanie idealnie odzwierciedla te dwie kobiety, które obdarzyłam zaufaniem i sympatią od pierwszego spotkania. Same w sobie, wraz z pasją do gotowania i troską o najbliższych, na każdym kroku, pokazują swój mocny, góralski temperament, a swoimi potrawami i troską spokojnie obdarowały całe Zakopane. Ich nie da się nie kochać. To właśnie dzięki nim powieść czyta się tak szybko i przyjemnie, a ich małe intrygi urozmaicają czytelnikowi fabułę.

Jeśli zaś chodzi o postać Majki, to przyznam, że jest dla mnie nieco mdła. Jako główna bohaterka powinna się wyróżniać, jednak to pozostałe postacie skradły tą opowieść. Na szczęście im dalej, tym bardziej zrozumiałe stawało się dla mnie jej zachowanie i z przyjemnością zaczęłam jej kibicować.

Autorka porusza też trudna kwestię porzucenia przez rodzica i pokazuje jak bardzo wpływa to na późniejsze lata. Chyba każdy z nas potrzebuje rozliczenia i wyjaśnienia trudnych spraw, by móc rozpocząć dorosłość bez psychicznego balastu.

Dla mnie jest to typowo obyczajowa książka, w której znajdziemy wiele wzruszeń i innych emocji, ale brakuje tutaj tego świątecznego klimatu, którego można by się było spodziewać po okładce. Niemiej jednak polecam z całego serca, bo jest to naprawdę piękna historia.