Toxyczne Dziewczyny recenzja

Pierwsza była okładka. Magiczna, magnetyczna, działająca na wyobraźnię i przyciągająca wzrok. To było pierwsze uderzenie, celne uderzenie w sam środek mojego zmysłu o nazwie ‘pragnę mieć’. Potem przyszły opinie, pierwsze rozdziały i wszelkie inne wabiki, nie mogłam się wywinąć Toxowi.

Przystąpiłam więc do czytania.


Gęsty jak olej, ciężki jak ołów, mroczny, przygnębiający klimat wyspy Raxter przesącza się ze stron książki wprost do świadomości czytelnika.

Jak wirus, jak Tox zarażał dziewczyny, tak przygnębienie i ciężar lektury zaraża tego kto “Toxyczne dziewczyny” trzyma w dłoniach.

Beznadzieja, brak ratunku, odosobnienie. Strach o jutro, strach o byt, strach o tę która siedzi obok. Strach o własną skórę.

I ta niepewność, czy nadchodzący paroksyzm będzie tym ostatnim?


Och. Co. Za. Książka.

W tym całym przygnębieniu i otaczającej grozie, poczuciu niebezpieczeństwa wyróżniająca się. Inna.

Zaczynając czytać nastawiłam się na coś trochę w klimacie filmu “Nie otwieraj oczu”. Niewidzialne zagrożenie, ludzie zmieniający się pod wpływem ‘czegoś dziwnego’, takiej wariacji na temat postapo.

No nie do końca. Tu mamy do czynienia z zamkniętą społecznością a nie całym światem. Grupą atakowaną przez czające się gdzieś w ciemności zło, zarazę. Ale nie tylko, bo niebezpieczeństwo czai się również w napotykanych zwierzętach a nawet koleżance siedzącej obok.


Myślicie sobie - jak można napisać dobrą powieść z tak ograniczoną ilością postaci i miejsca akcji? Ano można. 

Jeśli ma się pomysł i lekkie pióro to z pozornie niczego może powstać coś interesującego.


Toxyczne dziewczyny’ nie są jednak książką pozbawioną wad. Aby w pełni wciągnęły trzeba dać im czas na długi rozbieg. Potem w samej książce zdarzają się chwile, że miałam ochotę popędzić bohaterki do działań. Ale mimo to podobała mi się ta historia. Przez inność, przez odmienność i pójście kompletnie nie przetartą ścieżką.

Nie mogę powiedzieć, że dobrze się bawiłam, to nie ten typ rozrywki. Było mi dobrze czytając, bo wiedziałam, że czytam coś uciekającego schematom. Za to właśnie oceniam wyżej, mimo posiadania pewnych ‘ale’.

A czy polecam? Owszem, nawet bardzo. Myślę, że to jedna z tych książek które każdy powinien przeczytać i przemyśleć. Bo historia Toxycznych dziewczyn daje do myślenia bardzo.