Buntowniczka recenzja

Na 'Buntowniczkę' miałam ochotę od chwili skończenia 'Nieczułego rozpustnika'
Rhys Winterborne mnie oczarował w pierwszym tomie serii, spowodował, że chciałam żeby wyszedł z kart powieści i był mój najmojejszy. Więc te miesiące czekania były trudne. Chciałam na już a tu niestety, nie da się.

Ale jest. W końcu. Mam w rękach czytam i... No nie było idealnie. Miałam inną wizję tej książki, inną wizję bohaterów. Nie aż tak drastycznie odbiegającą, żeby się całkiem nie podobało, ale były momenty zgrzytnięcia.
I pierwsze ostrze rozczarowania pójdzie w kierunku pani tłumaczki.
Określenia w sferze intymnej bohaterów. Pani nadaje się do tłumaczenia współczesnych erotyków a nie romansu historycznego. Pojawiający się trzykrotnie 'zaganiacz' wybija z rytmu jak diabli. To XIX wiek do diaska! 
Są też inne kwiatki, pasujące jak, nomen omen, kwiatek do kożucha. Autorka poszła w lekką przesadę z ilością scen, tłumaczka poszła w przesadę z jakością. Zepsuła robotę, dalej się nie rozwodzę szkoda palców.

Helen. W momencie poznania jej myślałam, że to będzie taka delikatna lecz rezolutna panienka. Okej była. Ale wyłamuje się jedną rzeczą. Miałam przestać biadolić na erotyzmy, ale no nie da się, nie całkiem.
Mdlejąca od pierwszego pocałunku, jak przychodzi do czegoś więcej... Idzie w to jak perszeron.
Ech ten realizm...

Żeby nie było, że tylko się czepiam a dałam tak wysoką ocenę to powiem, że książka poza tymi drobnymi minusami jest dobra.
Relacja Rhysa (ach to imię...) i Helen jest ciekawa i romantyczna. Satysfakcjonująca.
Sam Rhys (ach) jest cudowny, surowy, męski, drapieżny a zarazem delikatny w środku jeśli chodzi o ukochaną. To jak bardzo ją kocha widać od początku w jego gestach, słowach, czynach. Cudo!
Zresztą, wpadłam w jego sidła już wcześniej, teraz tylko zacisnęłam sobie tę pętlę mocniej.

Za mało mi było uroczego Wesa, bo jedna czy dwie sceny z jego udziałem to zdecydowanie nie jest dość. Liczę na jego część, liczę, że pojawi się szybko. Czekam też na więcej Garret. Co za bohaterka! Teraz tylko wspominam i zaznaczam - więcej takich kobiet w historykach ;) rozpływać się będę jak nadejdzie jej książka. Bo mam nadzieję, że nadejdzie, musi.

Bierzcie się za Ravenelów. To dobre historyki. Lisa Kleypas nie odwala fuszerek, może mieć słabszy moment w książce, niemniej jednak zawsze reprezentuje wysoki poziom pisarstwa ;)