Krakowski splin recenzja

Po „Krakowski splin” sięgnęłam z sympatii do miasta Krakowa. Należę jednak do tych, którzy w ładną pogodę przesiadują na rynku, popijając kawę i oglądając tłumy turystów przemierzających Rynek. Chociaż od czasu do czasu spędzam tam noce i wędruję po kabaretach i piwnicach jazowych. Wtedy, gdy w okolicach północy przechodzę przez Rynek i jest już pusto, smutno w odróżnieniu na przykład od Wiednia. Chociaż pod tym względem podobne jest do Monachium, gdzie nawet sławny Oktoberfest kończy swoją działalność o godzinie 23.

Zaciekawiło mnie określenie „splin”, które pochodzi od angielskiego spleen i dosłownie oznacza „śledzionę”, gdyż schorzenia tego narządu łączono z uczuciami przygnębienia, apatii i nudy wywołane poczuciem beznadziejności życia. Autor wzorował się na XIX wiecznym francuskim poecie, Charlesa Baudelaire, prekursorze symbolizmu i dadaizmu, epatującego śmiałą erotyką, brzydotą, obrazami brudów tego świata. Napisał „Paryski splin”, zbiór mikro- opowiadań, w których przemierza Paryż i opisuje smutek, cierpienie, beznadziejność życia biednych rodzin, żebraków, robotników, kobiet, pisze o życiu, miłości i przemijaniu. W jego opowieściach jest nędza, choroba, brud i bieda. Opisuje dziwne persony, które są charakterystyczne dla tego miasta. Baudelaire uważa, że jedynym sposobem ucieczki to bycie wciąż pijanym. Upijać się można winem, poezją, sztuką, cnotą, wedle upodobań.

Maciej Piątek na wzór Baudelaire’a napisał „Krakowski splin”, stworzył 49 miniatur, bawiąc się formą i językiem. Trudno mi ocenić sferę językową, gdyż mam zbyt mała wiedzę, ocenić mogę treści tych mini opowiadań. Niestety bohaterowi większości scen to bywalców knajp na Starym Mieście, na uliczkach wokół Rynku Głównego. Z form pijaństwa proponowanych przez Baudelaire’a wybrał trunki wysokoprocentowe. W opowiadaniu „Rumski- Korsakoff” możemy dowiedzieć się, jakie trunki współgrają z różnymi stanami psychicznymi. Menu Baru D.O. uwzględnia potrzeby intelektualne i psychiczne gości. Poznajemy różne typy ludzi pijących i dyskutujących po knajpach. Niestety większość z nich jest mało charakterystycznych. Zapamiętałam dziwnego szachistę i pana z wężem boa. Ciekawsze dla mnie były opowiadania spoza sfery knajp. Możemy się dowiedzieć, czym się różni język obuty od nieobutego. Pojawiają się też opowiadania o kotach. Bliskie mojemu sercu było opowiadanie „Bez kawy nie podchodź”. Niektóre opowiadania były śmieszna, jak „Wywiad z wampirem” . Fantastycznie autor scharakteryzował przeciętnych mieszkańców grodu Kraka, ale ten opis pasuje do większości mieszkańców miast. Pojawiają się też tematy typowe dla Krakowa, jak wpływ halnego na mieszkańców, czy rywalizacja drużyn piłkarskich. Ilość tematów poruszanych, jak ich forma są różnorodne. Każdy może sobie wybrać te, które go interesuje.

Przeczytanie tej książki było ciekawym doświadczeniem, jednak trudno mi ją ocenić. Niektóre opowieści były interesujące, a niektóre mnie po prostu nudziły, szczególnie wszelkiego rodzaju wyliczanki. Po przeczytaniu tej książki mam ochotę sięgnąć po pierwowzór, czyli „Paryski Split” Baudelaire’a.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.