My, trans recenzja

Jeśli ktoś kiedyś zapyta mnie, dlaczego sięgam po książki, odpowiem, że lektury są jak Narnia. Otwierają drzwi do świata, którego nie znam. Są swoistym mostem pomiędzy moim światem, takim zwykłym codziennym, a płaszczyzną kompletnie mi nieznaną, wręcz obcą. Tak też było w przypadku lektury My, trans. Tak minimalistycznej, a jednocześnie tak bogatej w emocje, uczucia, słowa czy sytuacje.

W swoim otoczeniu bliższym bądź dalszym nie mam osoby transpłciowej. Dlatego też sięgnęłam po książkę, która pokaże mi tą drugą, nieodkrytą przeze mnie stronę. Co innego czytać przekazy medialne, które ustawiają pewien punkt widzenia, wręcz stygmatyzują pewne osoby, a co inne przeczytać ich głos. Tak bardzo zakrzyczany w przestrzeni medialnej. Autor w sposób bardzo wyważony i niezwykle empatyczny wsłuchuje się w ich słowa. Pokazuje ich codzienność, borykanie się z problemami dnia codziennego, czy system, który wciąż jest przestarzały.

Książka dotyka czułych stron czytelnika, pozwala wniknąć i poczucie, co to znaczy być odrzuconym, wyszydzonym i zepchniętym poza szeroko pojęte społeczeństwo. Pan Piotr Jacoń nie boi się zadawać pytań, ale jednocześnie robi to z troską o drugą osobę. Nie piszę pod konkretną tezę, nie stara się "nawrócić" każdą ze stron, ale pozwala samemu odkryć życie osób transpłciowych. Egzystencję trudną i często bardzo oceniającą i dyskredytującą.

Nie da się tej książki ocenić w kategorii fajnej bądź niefajnej pozycji. Ta pozycja zawiera w sobie ludzkie dramaty przepełnione niewyobrażalnym bólem, tęsknotą i pytaniem, dlaczego w naszym kraju nie może być inaczej. To zapis nie tylko rozmów bądź często myśli młodych ludzi, ale także ich rodziców. Dzięki temu mamy szerszy obraz całej sytuacji. Pozwala to spojrzeć inaczej, pod innym kątem. I wyciągnąć daleko idące wnioski.

My, trans to pozycja, którą powinien przeczytać każdy. Bez względu na poglądy, czy wyznawane wartości. Odetnijmy tą całą medialną otoczkę i wsłuchajmy się w głos młodych ludzi. Ludzi, którzy żyją obok nas.