(Nie)święci recenzja

Ta maksyma zapewne niejednemu z nas obiła się o uszy. A jak ona wygląda w praktyce? Trudno o książkę, która oddawałaby to lepiej niż (Nie)święci. Ten jednoaktowy dramat (który aż się prosi o to, by wystawić go na scenie) kryje w sobie całe bogactwo różnych treści i do końca podsyca ciekawość czytelnika.

W tej książce przeszłość zderza się z teraźniejszości, sacrum – z profanum. Trójka antykościelnie nastawionych osób (feministka Sara, polityk Tomasz i homoseksualista Filip) przypadkiem spotyka w kawiarni siódemkę podejrzanych typów, którzy są podobnie ubrani, głośno się modlą i z ożywieniem zabierają się za omawianie Pisma Świętego. Sara, Tomasz i Filip mają ochotę wyjść, ale dzięki temu, że ostatecznie zostają, przekonują się, że ta siódemka to święci i błogosławieni, których duchy niespodziewanie pojawiły się na ziemi. Co więcej, w trakcie gorącej dyskusji między świętymi a pozostałą trójką wychodzi na jaw nie tylko to, że Sara, Tomasz i Filip borykają się w wieloma problemami, ale także to, że obecni w kawiarni święci jeszcze za życia doświadczali do złudzenia podobnych trudności i dylematów.

Otwierając (Nie)świętych czytelnik zanurza się w pasjonującej lekturze, gdzie o sprawach poważnych mówi się w przystępny sposób. Książka prowokuje, pobudza wyobraźnię i zmusza do refleksji. Czytelnik, mając świętych na wyciągnięcie ręki, poznaje ich słabostki i grzeszki; poznaje, kim są bez nimbu tajemniczości i niedostępności. Przekonuje się, że każdy z nich ma „swoje za uszami”, co jest najlepszym dowodem na to, że każdy może zostać świętym.