Bastiony mroku recenzja

Ta powieść, kolejna z cyklu Kolo Czasu, przypomina mi kolaż migawek zdjęć. Oto Robert Jordan i Brandon Sanderson rozkładają przed tobą zdjęcie obok zdjęcia. Tworzą niemalże dywan pod twoimi stopami. Ujęcie obok ujęcia. Jacyś ludzie, zwierzęta, zamki, fortece nieznane. Czeluście, ciemnice... czasem jakiś kielich rzucony o ścianę. I twarze, wiele twarzy, twarzy wykrzywionych fałszywym uśmiechem, oczu podlanych obłudą i serc unurzanych w bezwzględnym egoizmie. Jednak dostrzegasz też niewiele, acz są, twarzy uczciwych i dobrych. Niewiele, choć i to napawa nadzieją, że jest szansa. Szansa na życie i na ostateczność, bo ta nadejdzie.

Zdjęcia przemawiają historią, którą toczy Koła Czasu. Wszystko zmierza do przodu, zegar tyka. Słuchasz słów ludzi, które dochodzą zza ścian, śpisz w gęstym lesie tuż obok ogniska i boisz się każdego nieznanego dotąd odgłosu, jaki dochodzi zza krzaków. Zasiadasz przy stole w jadalni zamczyska i czujesz wino uderzające ci do głowy. Czasem nawet patrzysz na ofiarę swego łuku, która leży u twych stóp krwawiąc z miejsca, z którego wyszarpnąłeś strzałę.
W tej opowieści "Zapachy mieszają się ze sobą (...), jak woda z tysiąca strumieni. To nienaturalne. Niedobre. To miejsce zaczyna się rozpadać" - wyrocznia czy przepowiednia?
Czytasz i zastanawiasz się dokąd to wszystko zmierza - do sojuszu, do śmierci, do wieloletniej pożogi i strat? Do czego...? I czy to masz sens?

Postacie materializują się, przenikają przez ściany, miejsca i przestrzenie. Musisz rozdzielać jawę od snu, ludzi od zwierząt, wilki od psów i mowę od zaklęć. Musisz wierzyć sobie, bo głosom wokół siebie nie zawsze można. Odróżnić wroga od sojusznika jest bardzo trudno. Wróg może pić z tobą wino udając oddanego druha, a przyjaciela w złości możesz odtrącić. Czujność - to ma znaczenie. Dzisiejszy przywódca jutro może ociekać krwią, najdzielniejszy jutro może stać się truchłem, nad którym latać będzie wiele much.
Uważaj czytelniku. Czytaj i oceniaj, śledź postaci i słuchaj ich słów, bo te mają wielkie znaczenie. Mnogość postaci czasem nastręcza trudności w orientacji, różne ich nazwy, czy ksywki też nie stanowią pomocy, ale... Mimo tego "dziwnie" się z nimi bratasz. Polubisz Perrina ze Skoczkiem u boku. Poczujesz też sympatię do Garlanda i choć będziesz odczuwać jego niepewność i nic dobrego niewróżący egoizm, to i tak złapiesz się na tym, że stanie się on twoim kompanem. Kimś na wzór bratniej duszy.

Co ci poradzić na koniec?
Ciągnij do gospody "Szczęśliwy Tłum" w Caemlyn, zaszyj się w ciemnym kącie i zamów kufel piwa. Nie pokazuj swej twarzy. Czytaj powieść do końca, a przy okazji wyłapuj słowa, jakich to pełno. Wyłapuj te właściwe i czuwaj, bo nigdy nie wiadomo, kto się zjawi u progu szynku, kto ma złe zamiary, a kto ciężką sakwą przyszedł załatwiać interesy.

Master szyk.

Za ucztę czytelniczą dziękuję nakanapie.pl

#agaKUSIczyta