Jej matka prostytutka. Tom 1 recenzja

" Jej Matka Prostytutka "to debiutująca powieść obyczajowa Katarzyny Pietruszyńskiej. Byłam bardzo ciekawa tej pozycji, ponieważ opis, jak i tytuł sugeruje, że poruszone tematy będą trudne i rzeczywiście takie były. Alkohol, prostytucja, gwałt, choroba nowotworowa, depresja i znęcanie się. To ważne aspekty, które zostały poruszone w tej książce. Autorka ma dość lekkie pióro i śmiało mogę powiedzieć, że książkę dzięki temu czyta się płynnie i szybko. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że wciąga, a kartki same przeskakują przez palce. Jednak wywołała u mnie sprzeczne odczucia.
Naszą główną bohaterką jest Maja, dwunastoletnia dziewczynka, która przeszła w życiu ogromne piekło. Brak matczynej miłości, odtrącenie, alkohol. Po śmierci ukochanego taty dziewczynka trafiła do domu dziecka, ponieważ jej dziadek był chory i nie mógł się nią zaopiekować. Rodzina jej mamy miała żal do dziecka za stan zdrowia kobiety, za to, że trafiła do wiezienia, a później wskutek choroby nowotworowej zmarła.. Jednak po kilku latach koszmar wraca...
Książka, mimo iż porusza naprawdę ważne i ciężkie tematy ,jest pełna sprzeczności. Nie chcę tu wyjść za osobę, która czepia się najdrobniejszego szczegółu.. Nie ukrywam również faktu, że bardzo współczuję dziecku, bo nie powinno być tak traktowane i jest mi go okropnie szkoda, ale zostało tu poruszonych sporo wątków, które nie zostały pociągnięte do końca. Dlaczego pani psycholog interesowała się majątkiem Majki, który zapisał jej ojciec ? Książka jest przepełniona postaciami, które wprowadzały niepotrzebny zamęt. Psycholog został przedstawiony dosyć niezrozumiale, przynajmniej dla mnie. Zadaniem psychologa jest pomoc osobie potrzebującej, a nie dodatkowo ją dobijać. Dziadek, który bardzo kochał dziewczynę, a telefonował do niej rzadko. Dwunastolatka, która zachowywała się jak dorosła osoba, dorośli, którzy zachowywali się jak dzieci, obrażając się na wszystko i wszystkich. Udzielali pomocy, doradzali, a tak naprawdę tylko dolewali oliwy do ognia, zawracając głowę swoimi problemami dziecku, które naprawdę dużo przeszło.
Zastanawia mnie pewien fakt, mianowicie chodzi o depresję, od kiedy osoba, która na nią choruje, rozpowiada wszystkim dookoła, co się z nią dzieje, dodatkowo tak otwarcie mówi o tym, że się tnie. Nie podobała mi się również postawa Wujka Krzysztofa, a zakończenie jakoś mnie nie zaskoczyło..
Pragnę wspomnieć, że są to moje osobiste odczucia, które nie mają na celu obrażenia autora. Wręcz przeciwnie, uważam, że jako debiut wypadła naprawdę dobrze, książka ma spory potencjał. Myślę, że autorka z każdą kolejną powieścią będzie się coraz bardziej rozwijała. Z miłą chęcią sięgnę po kolejny Tom. Zapraszam do zapoznania się z lekturą, ponieważ każda książka zasługuje na opinię.


Jadzka_czyta