Dziewczyna z Paryża recenzja

Najnowsza książka Kristy Cambron „Dziewczyna z Paryża” wbrew pozorom nie jest kontynuacją dwóch wcześniejszych z cyklu „Ukryte arcydzieło”. Osobiście nie czytałam tamtych tytułów, więc rozpoczęcie całkowicie nowych wątków uważam za zaletę. Muszę jednak na wstępie zaznaczyć, że autorka i tym razem zdecydowała się na osadzenie fabuły książki w czasie II wojny światowej.

Powieść historyczna „Dziewczyna z Paryża” zdecydowanie sprawdza się w swojej kategorii. Nie brakuje tu wzmianek o autentycznych wydarzeniach, które faktycznie miały miejsce w stolicy Francji w latach 1949 - 1945, a także rozmaitych paryskich motywów od makaroników i croissantów po małe księgarnie i luksusowe hotele przy Polach Elizejskich. Sylwetki bohaterów – głównie młodych i dzielnych, gotowych na każde ryzyko, zostały starannie dopracowane, aby jak najpełniej przekazać myśl przewodnią towarzyszącą czytelnikowi podczas całej lektury. Główne przesłanie, w kwestii którego mam mieszane uczucia, stanowi próbę zaznaczenia przez autorkę, że przebywanie w otoczeniu nazistów i współpraca z nimi nie zawsze były czystą kolaboracją, ale często prześwięcały temu działaniu szlachetne, wyższe cele, nawet za cenę narażenia się na ryzyko potępienia po zakończeniu wojny. Książka została podzielona na dwa równoległe wątki, z których jeden luźno wiąże się ze światem paryskiej mody, a drugi dotyczy grabieży dzieł sztuki z posiadłości najznamienitszych obywateli przedwojennej Francji. Główni bohaterowie niewątpliwie okazują się bardzo zaangażowani w działalność Ruchu Oporu La Résistance, wytrwale podejmują się ciekawie opisanych przez autorkę ryzykownych akcji. Dla odmiany drugoplanowi Niemcy, moim zdaniem nie zostali przedstawieni w należny im sposób. Zapisani w historii jako ekstremalnie bezwzględne postaci, na stronach tej powieści rysują się jako grupa miłośników ciastek, pięknych kobiet czy imprez tanecznych, którzy nie pilnują swoich tajnych dokumentów. Być może taki był zamysł autorki, bardzo prawdopodobne, że zależało jej przede wszystkim na omówieniu postaw Francuzów.

Zachęcam do tej lektury czytelników, którzy mają za sobą wiele przeczytanych stron o II wojnie światowej, a chcieliby poczuć odrobinę nostalgii roztaczającej się, gdy mowa o dawnym Paryżu. Na zakończenie mały spoiler, polski tytuł "Dziewczyna z Paryża" nie do końca oddaje sprawiedliwość głównym bohaterkom książki, bo w książce te kobiety są dwie.