Almond recenzja

Piętnastoletni Yunjae już we wstępie nazywa siebie potworem. Bo jak inaczej nazwać kogoś pozbawionego uczuć i wypranego z emocji, kogoś, kto bez zmrużenia okiem może patrzeć na cudze cierpienie i trwać nieporuszony wobec największych tragedii? Aleksytymia, zaburzenie w jądrze migdałowym w mózgu, sprawia, że Yunjae musi uczyć się emocji jak obcego języka. Może jednak liczyć na wsparcie Mamy i Babci – aż do dnia urodzin, który zakończył się we krwi…

„Almond” Won-Pyung Sohn od pierwszych stron pokazuje nam tragedię za tragedią i choć bohater powieści pozostaje wobec nich niewzruszony, to czytelnikom trudno podjeść do lektury bez emocji. Pierwszoosobowa relacja Yunjae pozwala nam spojrzeć na świat oczami człowieka pozbawionego uczuć. Dla wielu może się to wydawać powodem do zazdrości, bo czy nie byłoby wspaniale nie czuć strachu, nigdy nie wpadać w złość ani nie rozpaczać? Pozornie tak, ale oznacza to też: nie śmiać się, nie zachwycać, nie rozumieć, czym jest miłość. Wszystkie „spontaniczne” reakcje Yunjae składają się z wyuczonych scenariuszy, które mają stwarzać pozory normalności.

Akcja powieści Won-Pyung Sohn toczy się w Korei, w kraju „gdzie uśmiech zabija”. Od pierwszych stron pokazuje brutalność świata, z którym przychodzi się zmierzyć bohaterom. Choć Yunjae czuje się wyalienowany, to niespodziewanie znajduje nasiona przyjaźni tam, gdzie najmniej się tego spodziewał. Ale czy potwór może się zaprzyjaźnić z innym potworem? I czy wolno nam ich oceniać?

„Almond” łączy w sobie wiele sprzeczności. Książka wydaje się wyprana z emocji, a jednak porusza. Jest napisana prostym językiem, ale wyraża złożone relacje. Jest brutalna, ale też pełna nadziei. Daje nam wzgląd w kulturę Wschodu, przez co momentami wydaje się dziwna, a jednocześnie tym ciekawsza i bardziej pociągająca. Otwiera oczy na kwestię dobra i zła, kształtowania swojego życia, nawiązywania relacji mimo wszelkich przeciwności. Zupełnie nie dziwi uznanie, jakie zyskuje zarówno wśród młodzieży, jak i dorosłych.

Recenzja: Corbeau (lubimy czytać )
Nie wyobrażam sobie nie móc czuć żadnych emocji. Złości, smutku, radości, szczęścia. Aleksytymia mnie przeraża, ot kolejne uczucie - strach.

Yunjae nie czuje nic. Jego zachowaniami nie kieruje odwaga, czy ciekawość. Wszystko w nim jest surowe, wyciszone, wycofane. Dotyka - a właściwie spotyka go rodzinna tragedia, której przez chorobę nie jest w stanie przepracować, a w wyniku której traci swoje dwie najbliższe osoby. To wszystko sprawia, że okres jego dorastania, cechuje się nie tylko samotnością, ale też brutalnością i zagubieniem.

To bardzo trudna opowieść, która jednocześnie niesie za sobą wiele niewygodnych życiowych prawd, pokazująca istotność przyjaźni, miłości i otaczających nas ludzi. Nie trafia do mojej tegorocznej topki, niemniej jednak ogromnie polecam ją szczególnie tym osobom, które dobrze czują się z dość specyficzną literaturą azjatycką. mniej
Recenzja: bookietnica (lubimyc zytać