Marina recenzja

Carlos Ruiz Zafón znany przede wszystkim z tetralogii Cmentarz Zapomnianych Książek to autor ponadczasowy, który kolejny raz oprowadza nas ulicami skrywające wiele tajemnic dawnej Barcelony. Jak sam przyznaje, "Marina" jest najbardziej nieokreśloną ze wszystkich jego powieści.

Głównym bohaterem, który towarzyszy nam od samego początku jest Óscar Drai - samotny, trochę zagubiony, "doświadczony" w kłamstwie chłopak, który przemierzając najbardziej zapomniane zakamarki Barcelony, pewnego dnia zaintrygowany niewielkim, opuszczonym pałacykiem, udaję się za dobiegającym ze środka dźwiękiem muzyki. Choć początkowo historia zapowiada się bardzo obiecująco, tak z każdą kolejną stroną powieść zmienia się w coś na wzór mieszanki science-fiction z dramatem obyczajowym. Z początku, w ogóle mi to nie przeszkadzało. Byłam zaskoczona, że zmierza ona w tym kierunku nie tracąc przy tym na charakterach postaci, które od początku do końca są wierne swoim upodobaniom.

Z przykrością jednak muszę stwierdzić, że im głębiej brniemy w głąb tej powieść tym bardziej zaczyna ona tracić swój charakter, a zainteresowanie i sympatia, jaką czytelnik darzy do pierwszych stron ginie bezpowrotnie wśród nielogicznych zagadek niczym z taniego horroru. Tytułowa "Marina" miała zadziwiać, zaskakiwać, wzbudzić w nas wiele różnych emocji, jednak postać ta sama w sobie jest dość nijaka. Nie mam tu na myśli, że książka w całości jest "zła" - myślę, że jeśli potraktujemy ją z lekkim przymrużeniem oka, możemy czerpać z niej tą samą radość, jaką autor zaoferował nam w "Cieniu wiatru". Wszystko zależy od tego, jak do niej podejdziemy.

Nie mniej jednak, w porównaniu do wspomnianej przeze mnie tetralogii Cmentarz Zapomnianych Książek (która nawiasem mówiąc jest przegenialna), "Marina" wypada stosunkowo słabo, gdyż brakuje w niej odpowiedzi na podstawowe pytanie: dlaczego?
Myślę, że Carlos Ruiz Zafón dobrze zrobił, czyniąc ją ostatnią powieścią kierowaną do młodzieży, gdyż jest ona dość przewidywalna.

SztukaKreatywności