Anatomia. Love story recenzja

Edynburg, rok 1817.

Przyszłość Hazel została ustalona, gdy ta była jeszcze dzieckiem. Rodzice wybrali dla niej narzeczonego, a jej marzenie o zostaniu chirurgiem pozostawać miało w świecie snów. W końcu na przeszkodzie stawała jej nie tylko pozycja społeczna, ale też płeć. Dziewczyna mogła burzyć się na konwenanse, ale prawdziwe walczenie z nimi wymagało znacznie więcej wysiłku, niż dotychczas gotowa była w to włożyć.

Jack natomiast był wolny na tyle, na ile człowiek bez pieniędzy oraz rodziny może. Pomagał w teatrze, a nocą zakradał się na cmentarze, by wykradać ciała dla Towarzystwa Anatomicznego. Jego zajęcie bywało niebezpieczne jedynie, gdy sporadycznie policja przypominała sobie o istnieniu rezurekcjonistów lub trup zmarł na rzymską gorączkę, a przynajmniej tak było dotychczas... Coś bowiem się zmieniło. Coś zaczęło się dziać.

„Anatomia. Love Story“ to młodzieżówka historyczna niekoniecznie tak romantyczna, jak wskazuje na to tytuł. Stanowi spory miszmasz gatunkowy, ale najważniejszą etykietką zdaje się być „powieść gotycka“, jako że najwierniej odbija bogatą zawartość. Są w niej mroczne budynki, cmentarze i sale do sekcji zwłok. Martwi ludzie i niedopasowani do swoich miejsc w społeczeństwie bohaterowie, których los pcha ku sobie. W dodatku w tle majaczy groźba, a śmierć, choroba i wspomnienia zarazy nie pozwalają o sobie zapomnieć. Wszystko ocieka czerwienią i ma to ogrom mrocznego uroku.

Do szczęścia brakowało mi jedynie nieco bardziej plastycznego języka. Zdania, jakimi powieść buduje Schwartz, dla mojego serca okazały się zbyt proste. Były poprawne, a jednak sam styl autorki niestety nie brał udziału w budowaniu klimatu, a ogromnie to lubię. Choć robiła to fabuła i oszczędnie opisywana sceneria. Nawet jeśli powieść mi się podobała, to miałam wrażenie, że czegoś w niej zabrakło i właśnie język jest temu winny.

Dana Schwartz stworzyła historię intrygującą i nęcącą. Taką, którą czyta się z przyjemnością. Już niemalże zapomniałam, że współczesne autorki potrafią pisać utwory niczym gotyckie klasyki i dobrze było sobie o tym przypomnieć. I może akurat tutaj znaleźć można nieco naiwności, ale naiwności niewinnej oraz wybaczalnej. Okrytej kołderką utkaną z mroku Edynburskich uliczek, piękna relacji bohaterów i odwagi ich działań.



przekł. Olga Szlachciuk