Małe Licho i krok w nieznane recenzja

Seria „Małe licho…” to już jest marka sama w sobie. Przez lata dostarczała emocji, wzruszeń, ale też całego katalogu barwnych postaci, niezwykłych przygód i powiedzonek, których nie da się zapomnieć. I oto nadciąga ostatni tom, czyli „Małe Licho i krok w nieznane”.

Tak jak w każdej z poprzednich części bohaterowie muszą się mierzyć z problemami, wynikającymi z bycia pół chłopcem, pół widmem i pół glutem mieszkającym w domu z całą masą niezwykłych stworzeń, ale również z tego, że po prostu rosną i dojrzewają. Dylematy Niebożątka wybierającego się do pierwszej klasy są zupełnie inne niż Bożka – ucznia klasy piątej i dotykają nie tylko jego, ale całej tej nieziemskiej rodzinki i przyjaciół.

W „Małym Lichu i kroku w nieznane” pierwsze skrzypce grają Bożydar i Tsadkiel, który rozkłada na łopatki, powoduje chlipanie i wilgoć w oczach. To już nie jest ten anioł z kamienia, który denerwował aż do zgrzytania zębami. Dalej wkurza, ale teraz, podobnie jak reszta mieszkańców niezwykłego domu, nauczyłam się odczytywać subtelne sygnały, że pod tą schludną, oziębłą powłoką kryje się serce pojemne jak tramwaj i gorące jak garnek z tegesem. Sytuację przed całkowitym rozpadem ratuje Herszt i jego banda krasnoludków. Bez nich chybabym ryczała jak bóbr, ale dzielny gang w czapeczkach i jego wódz rozbrajają każdego. Nie ma Bazyla, a reszta „dożywotników” też występuje jakby w mniejszym zakresie, co po głębszym zastanowieniu jest uzasadnione, bo przecież Bożek staje się coraz bardziej częścią świata zewnętrznego, co jedni przyjmują jako coś bardzo naturalnego, a inni z obawą. Bo zmiany zachodzą, czy ich się chce czy nie. Można z nimi walczyć, ale nie da się ich powstrzymać, więc po co?

Piękna, mądra, zabawna książka, ukazująca cały wachlarz emocji pokazywanych przez bardzo różnych bohaterów, których wykreowała autorka. Mistrzostwo języka, cięty dowcip i przesłanie, dostrzegalne ale nienachlane, sprawiają, że z przyjemnością sięgną po tę lekturę zarówno młodsi jak i starsi czytelnicy. Wspomnieć również muszę o przepięknym wydaniu (okładka to klejnocik) z genialnymi ilustracjami Marcina Minora. Jeżeli ktoś nie ma pomysłu na prezent mikołajkowy, to Marta Kisiel dostarcza gotowca.

Czy wierzę, że to koniec? Nie. Ta historia ma taki potencjał, że nie może się po prostu skończyć w piątej klasie. A nawet gdyby tak miało się stać, to jest pięć pięknych powieści, do których można wracać.