Autor: @Chassefierre ·2 minuty

2022-09-06

1 komentarz

31 Polubień

,,Vera'' nie jest historią Very ale Sandrine, jej matki.

To historia dorastania. Miłości. Okrucieństwa, wojny, zdrady i niemożliwej, niepokojącej woli przetrwania. To również opowieść o poczuciu winy, o nadziei i o tlącej się gdzieś na obrzeżach świata miłości.

To opowieść zimna i okrutna, a jednocześnie świetlista i delikatna jak pajęczyna rozciągnięta między gałązkami młodego drzewka. To poezja nie będąca poezją i opowieść będąca życiem.

Bo życie Sandrine nigdy nie rozpieszczało. Urodziła się i dorastała we Francji, ale nie była to Francja winnic, Paryża i szykownych dam. To była Francja miasta portowego, dzielnicy biedy i domów rozkoszy. To był dom.

Dom na swój sposób bezpieczny i szczęśliwy. Miejsce, które Sandrine dzieliła z siostrami, matką i babką. Oraz z ojcem marynarzem.

Nie było jednak dane Sandrine przeżyć spokojnie młodości – wypadała ona bowiem w czasie niespokojnym, pełnym zamętu na świecie. Ledwie skończyła się jedna wojna, a już nadciągała kolejna – znacznie bardziej okrutna w swojej bezdusznej i planowej chęci zagłady wszystkiego, co inne.

Matka Sandrine o tym wiedziała. I sprzeciwiała się temu. Nie chciała bezczynnie patrzeć na to, co się wokół niej dzieje.

Wyjechała więc. Ale nie po to, żeby przed wojną uciec. Nie szukała bezpiecznego miejsca dla siebie i swoich córek.

Chciała walczyć. Chciała pomagać. I robiła to.

Do momentu w którym Sandrine nie poznała miłości.

A gdy z miasteczka zniknął wioskowy głupek było już za późno, żeby cokolwiek zmienić.

I po wojnie, po wszystkim co Sandrine przeszła, można byłoby pomyśleć, że schronienie, które tak nieoczekiwanie znalazła w rodzinie Cederów będzie dla niej wybawieniem – że złota klatka, spokój i bezpieczeństwo, życie zaplanowane od początku do końca, opieka nad dzieckiem i mąż, który tak naprawdę niczego od niej nie chce to jest to, co powinno sprawić, że dziewczyna poczuje się szczęśliwa.

Nic bardziej mylnego. W Sandrine jest bowiem pustka, której nie można niczym zapełnić. Otchłań pochłaniająca każde światło, które pojawi się w pobliżu.

A Cederowie... Cederowie są zupełnie osobną historią - nie mniej zagmatwaną i okrutną.

Anne Sward nie napisała wielu książek. Ale to, co opublikowała do tej pory wystarczy, żeby uznać ją za naprawdę dobrą pisarkę. Jej opowieści są żywe, są surowe i okrutne, a jednocześnie wrażliwe i delikatne. Nie można przejść obok nich obojętnie, zapadają w czytelnika i zostają z nim na lata.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2022-09-05

× 31 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Vera

Anne Swärd

7/10

Opowieść o matkach i córkach, miłości i zdradzie, poczuciu winy i woli przetrwania. Jedna z najlepszych szwedzkich powieści ostatnich lat napisana przez członkinię Akademii Szwedzkiej. Kiedy gorse...

Komentarze

@ale.babka · ponad 2 lata temu

Ale to jest piękne zdanie : "To opowieść zimna i okrutna, a jednocześnie świetlista i delikatna jak pajęczyna rozciągnięta między gałązkami młodego drzewka." Lubię pajęczyny, ale teraz będę szukać takiej o jakiej napisałaś :)

× 5

Komentarze (1)

@Chassefierre · ponad 2 lata temu

Dziękuję! :3
*aż rumieni się z powodu takiego komplementu*

× 1

Vera

Anne Swärd

7/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Vera

Ten tytuł stał na mojej półce już jakiś czas i rzekłabym wręcz, że zbyt długo. W końcu jednak nadszedł dzień, w którym postanowiłam sięgnąć po tę książkę i zapoznać się z jej treścią. Szczerze mówiąc...

@Natalia_Swietonowska

Vera

Gdyby ktoś zasłonił mi nazwisko na okładce tej książki i kazał zgadywać kto napisał "Verę" bez namysłu strzeliłabym, że Majgull Axelsson. Pomyliłabym się choć ta pomyłka jest tak naprawdę wielkim kom...

@Jezynka

Pozostałe recenzje @Chassefierre

Zielony uspokaja

Wiemy, że zieleń i przyroda mają na nas dobry wpływ - uspokajamy się podczas leśnych i parkowych spacerów, poziom kortyzolu w naszym organizmie spada, a nasze samopoczuc...

Recenzja książki Psychologia ogrodnictwa

Samotnie przeciwko ciemności. Zniweczenie triumfu lodu

Tik-tak, tik-tak

,,Samotnie przeciwko ciemności'' jest chyba najtrudniejszą i zarazem najładniejszą książką z całej serii, choć to ostatnie - wiadomo - jest kwestią gustu. I schematów. I...

Recenzja książki Samotnie przeciwko ciemności. Zniweczenie triumfu lodu