Dwór Srebrnych Płomieni. Część 1 recenzja

Nesta nigdy nie należała do moich ulubionych bohaterów. Nie należała nawet do tych lubianych. Od samego początku strasznie mnie irytowała, więc bardzo długo wzbraniałam się przed czytaniem tej powieści. Moje obawy były słuszne. Mimo że książka wyszła spod pióra autorki, którą bardzo lubię i jest kontynuacją serii, którą pokochałam, tutaj mamy znaczny spadek formy... i treści.

Nesta ma traumę, z którą kompletnie sobie nie radzi. Zamiast przyjąć pomoc od przyjaciół, odcina się od nich. Robi wszystko, aby zniechęcić do siebie ludzi, zionie nienawiścią do Feyry, Rhysa i innych. Nie ma za to najmniejszego problemu, aby wydawać ich pieniądze. Kiedy więc książę wraz z małżonką się buntują, Nesta ma wybór - albo przeniesie się do Domu Wiatru, będzie trenować z Kasjanem i pracować w bibliotece, albo wraca na ziemie ludzi. Wybiera tę pierwszą opcję i jest najbardziej wkurzającą osobą pod słońcem. Nawet nie próbuję się dostosować, ciągle chodzi obrażona, nie mówi, o co jej chodzi, jakby sądziła, że wszyscy powinni się sami domyślić. A Kasjan jak takie wierny piesek, biega za nią i łasi się do swojej pani. Było to mega irytujące!
Z czasem Nesta się ogarnia, zaczyna dostrzegać innych i walczyć o siebie. Dopuszcza do siebie Kasjana (dosłownie i w przenośni), a sceny zbliżeń między tą dwójką atakują nas z każdej strony. W dodatku są tak napastliwe, że przerzucałam wzrokiem po kartce, szukając miejsca, gdzie bohaterowie przestają spółkować.

Ale ponad tym irytującym obrazem Nesty i jeszcze bardziej irytującymi scenami zbliżeń, mamy motyw wychodzenia z traumy, który bardzo mi się spodobał. Przyjemnie było czytać, jak bohaterka bierze się w garść i próbuje przeciwstawić lękom, kiedy trenuje, by już nigdy więcej nie być bezbronną. Podobał mi się ten motyw Feyry i Rhysa, który choć minimalny i toczący się gdzieś w tle, bardzo mnie zainteresował i to właśnie jego jestem najbardziej ciekawa w kontynuacji. No i oczywiście pojawia się wątek nadchodzącej wojny. I te kwestie bardzo mi się podobały, zostały fajnie przemyślane i zdecydowanie podniosły walory książki. Zakończenie natomiast wręcz krzyczy na mnie, by koniecznie sięgać po kontynuację.