Nemezis recenzja

Zło nie jest podstawowym wymiarem ludzkiego istnienia, a jednak ciągle się w nim przejawia, stając się trwałym horyzontem przeżyć i doświadczeń. Dotyka wszelkich sfer aktywności, naznaczając brakami, ukazując jego przygodność i niedoskonałość. Istniejemy, myślimy, kochamy, tworzymy idee, ale również krzywdzimy i nienawidzimy. Nasza egzystencja poprzedza wszystkie zwycięstwa i porażki, wszystkie pragnienia i życzenia, łącznie z życzeniami śmierci. Krzywda domaga się przelania krwi, dając pozorną satysfakcję. Rozkręca w nieskończoność bezsensowne pragnienia wzięcia odwetu. Wiąże się z honorem i jest swego rodzaju sprawiedliwością wymierzoną nieformalnie, ale nie ma z nią nic wspólnego. Odpowiedź zła na zło. Kara ma być sprawiedliwa, a sprawiedliwość nakazuje oddanie drugim tego, co im się należy, bo przecież "zemsta jest rozkoszą bogów".

Szemrana opolska dzielnica za rzeką. Tu dorasta dwóch braci Janoschek. Jedność. Herbert i Bruno poszliby za sobą w ogień. Gdy ginie jeden z nich, drugi poprzysiągł zemstę, która staje się niemalże obsesją.

Maciej Siembieda po raz kolejny otulił mnie piękną prozą. Plastyczny styl powoduje, że wykreowany świat staje się namacalny. Z wirtuozerią tworzy opowieść na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Zabiera w fenomenalną podróż, snuje niesamowitą intrygę, w której przemyca ważne wartości jak siła rodziny i miłość. Ta niespełniona, z zadrą rozczarowań i przeszywającym bólem. Ten ból wybrzmiewa na kartach powieści.

Żyjemy tą opowieścią. Ci, którzy znają styl autora wiedzą, że to raj dla zmysłów, rozkosz dla duszy. Urzeka. Podłość losu i okrucieństwo wojny pozostawia ślad. Sprawiedliwość przybiera ironiczny wydźwięk.

Historia prawdziwa przeplata się z fikcją literacką tworząc spójną całość. Zadośćuczynienie krzywdom i błędne ścieżki życia uwalniają ogromne emocje. To, co ukryte głęboko doskwiera najbardziej. Nieme słowa krzyczą i domagają się uwagi.

Zanurzycie się w bolesnej i trudniej opowieści. Realizm jej przemawia. Brutalnie prawdziwa i przejmująco życiowa. Trzeba się nią delektować i umiejętnie przeżyć.
Lęk, gniew, niepewność chwili. Sytuacje, które mogą prowadzić do uzewnętrznienia się zła.
Przeszłość prześladuje, a przeznaczenie znajdzie drogę ku wyzwoleniu.

"Nemezis" zniewala bez wstydu i rani bez winy, skłaniając do refleksji. Jestem urzeczona. Polecam!