Kocia kawiarnia recenzja

Nagore jeszcze miesiąc temu sprzedawała w Londynie obrazy i prowadziła z partnerem galerię sztuki, a teraz on ma inną, a ona wróciła do Barcelony. Została bez pracy i bez funduszy. Przyciśnięta do muru gotowa jest przyjąć każdą ofertę. Nawet pracy w kociej kawiarni, choć kotów nie lubi, a nawet się ich boi.

Anna Sólyom tworzy opowieść ciepłą i pokrzepiającą. O stawianiu na nogi, zyskiwaniu pewności siebie oraz uczeniu się od nieoczywistych mentorów. I chociaż chciałabym powiedzieć coś więcej o fabule, to jest ona na tyle prosta, że nie ma tu już nic do dodania.

Preferuję formę, gdzie przesłania i życiowe uwagi podane są między zdaniami lub w jakiejkolwiek nienachalnej formie. U Anny Sólyom natomiast każda myśl pokroju „Bądź szczerze autentyczny" pojawia się wprost. Powieść rozpoczyna cytat Trolle „Zdarzyło mi się mieszkać z mistrzami buddyzmu zen, a każdy z nich był kotem" i zwierzęta tym razem zdają się rzeczywiście wchodzić w taką rolę. Nagore trzyma się od nich na dystans, ale gdy spędza więcej czasu z mieszkańcami kawiarni, często kończy się to zyskaniem „kociego sposobu na życie". Dalej nie lubię takich fragmentów, ale mruczki skutecznie tłumią moją niechęć. Choć i inni bohaterowie lubią wchodzić w rolę doradców, a to już dla mojego serca pozbawione jest uroku. Zbyt przypomina aforyzmy rzucane czytelnikowi w twarz.

Cała reszta — krótka, pozbawiona ozdobników. Powieść nie ma dwustu stron i jak zwykle minipowieści lubię, tak tutaj wszystko zdaje się uciekać. Fabuła wciąż jest powolna i rozwija się w swoim tempie, a jednak... Jakby zabrakło w niej miejsca na emocje. Krótkie akapity, proste zdania, minimalne odbicie rzeczywistości.

Doceniam pomysł i doceniam ładne wydanie (mam miękkie serce dla doboru materiałów), ale nie była to powieść dla mnie. Przeczytałam ją bez odkładania, a jednak... Brakowało mi w niej zgrabnej głębi, nie tej wymuszonej, której nie czułam. Jakiegoś dodatkowego wymiaru czy uważnego kreślenia psychiki bohaterki. Czegoś, co mogłoby mnie zaangażować. Ale! Były koty, a to ogromny atut.


przekł. Joanna Ostrowska