Złamana duma recenzja

„Złamana duma” to część, na którą czekałam od dawna.

W świecie mafii obowiązują różne zasady, które dotyczą wszystkich. Jedna z nich uważana jest za święta. Śluby i pogrzeby trzeba uszanować, a porachunki odłożyć na inny dzień. Każdy cenił tę zasadę, jednak capo Camorry, Remo Falcone, który od zawsze był uważany za bezlitosnego szaleńca, pragnął zemsty. Cios zadany oddziałowi z Chicago w dniu ślubu zaboli najbardziej, a porwanie panny młodej będzie idealnym odwetem.
Serafina była siostrzenicą chicagowskiego capo, Dante Cavallaro i już niedługo miała wyjść za mąż. Jej małżeństwo było planowane od lat i wszystko miało być idealne, jednak kiedy w drodze do kościoła dziewczyna zostaje uprowadzona, uświadamia sobie, że nie może liczyć na ratunek. Jednak mimo beznadziejnej sytuacji, Serafina nie zamierza zrezygnować z jedynej rzeczy, jaka jej została — ze swojej dumy. Remo sądził, że złamanie dziewczyny będzie czymś, co najbardziej zrani mafię z Chicago, ale szybko zdał sobie sprawę, że to nie będzie takie łatwe, postawa dziewczyny wręcz robi na nim wrażenie, ponieważ capo Cammory uważa kobiety za słabe. Od samego początku prowadzą między sobą niebezpieczną grę, w której zwycięzca może okazać się przegranym, a przegrany zwycięzcą. Żadne z nich nie chce odpuścić, a to może skończyć się katastrofą... i rozlewem krwi.

Miłość naprawdę może wiele, może pojawić się tam, gdzie nikt by się jej nie spodziewał, może dosięgnąć kogoś, u kogo nawet wrogowie tego nie podejrzewali, może dać siłę, o której nie mieliśmy pojęcia. To możemy znaleźć w książce, ale nie tylko to. Chęć zemsty, wrogość, nienawiść, przywiązanie, strach, poświęcenie i tęsknota. Główni bohaterowie musieli przejść długą drogę, by odnaleźć siebie i zdać sobie sprawę z tego, czego tak naprawdę pragną w życiu. Momentami mieli tylko siebie i byli gotowi krwawić za siebie, byli gotowi płonąć dla siebie.
„Złamana duma” pozwala lepiej zrozumieć Remo, który uchodził za bezdusznego człowieka i wzbudzał strach we wszystkich, czasami nawet wśród swoich bliskich. Nikt nigdy nie zadał sobie pytania, czy Falcone od zawsze taki był, a może wydarzenia z przeszłości złamały go i ukształtowały na człowieka, jakim jest dzisiaj, człowieka, który dla swoich braci jest gotów zrobić wszystko.

Otaczał go gęsty jak smoła mrok, jednak postawienie na swojej drodze pewnego anioła, sprawiło, że przez ciemności zaczął przebijać się maleńki promień światła.

Uwielbiam tę część i polecam wam ją z całego serca.