Później recenzja

Jamie jest chłopcem, który nie tylko widzi zmarłych ale też może z nimi porozmawiać. To znaczy, jeśli nie minęło zbyt dużo czasu od ich śmierci. Bo potem zmarli powoli tracą głos, aż wreszcie zupełnie ich nie słychać i znikają...

Co ciekawe, duchy z którymi Jamie rozmawia nie mogą kłamać. Po prostu zawsze mówią prawdę. Walą nią między oczy, jak w przypadku indyka.

Zresztą, nie można się temu zbytnio dziwić, w końcu duchy nie mają zbyt wiele do stracenia, prawda?

Matka Jamiego wie, że jej dziecko nie jest tak do końca normalne. To znaczy, wiedziałby to każdy rodzic, którego pociecha twierdziłaby, że rozmawia ze zmarłymi sąsiadami, ale matka Jamiego ma pełną świadomość tego, że chłopiec duchy widzi. I że nie ściemnia po to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Każe mu więc siedzieć cicho i nie chwalić się swoimi umiejętnościami tylko po to, żeby... samej zdradzić tajemnicę.

W każdym razie, zdolności chłopca okazują się dość przydatne, ratują jego rodzinę z poważnych kłopotów, przydają się też w namierzeniu pewnego psychopatycznego zabójcy lubującego się w podkładaniu ładunków wybuchowych w różnych miejscach... I w sumie na tym koniec, bo okazuje się, że wspomniany zabójca, Therriault, nie do końca jest takim zwykłym duchem.

Bo wiecie, okazuje się, że on nie znika.

Ale w końcu ta historia to horror, prawda?

Jamie, który jest narratorem tej powieści, powtarza to zdanie kilka razy, w różnych wariantach. ,,Ta historia to horror''. Nie wiem, jak Wy, ale ja w ,,Później'' grozy nie czułam. Owszem, były duchy, były demony, była krew i flaki, ale... ale czegoś mi brakowało. Czegoś nieuchwytnego, czegoś, co sprawiłoby, że faktycznie będę się bała, jak podczas czytania ,,Cujo'' albo ,,Lśnienia''.

Czy to znaczy, że ,,Później'' było złą historią? Skądże! Po prostu nie było pełnoprawnym horrorem. King pisze już kawał czasu i doskonale wie, jak to robić. Ma wyrobiony, gawędziarski styl, fabułę prowadzi lekko, wie, kiedy należy zastosować hak na uwagę, kiedy przyspieszyć akcję, a kiedy ją spowolnić. To wszystko sprawia, że ,,Później'' czyta się naprawdę szybko i dobrze, nawet jeśli sam pomysł (dziecko widzące duchy) jest w zasadzie strasznie oklepany.

W każdym razie – fanom Kinga ,,Później'' powinno się spodobać. Nie polecałabym jednak tej książki tym z Was, którzy swoją przygodę z Kingiem dopiero chcą zacząć. W takim wypadku sięgajcie raczej po starsze tytuły.