Nataniel recenzja

Autor: Agnieszka Kowalska-Bajor

„Ona nie tylko wyglądała jak anioł. Ona była aniołem. Aniołem, który dawał sobą pomiatać, ale który każdej nocy czyścił swe skrzydła, przygotowując się, aby po raz kolejny wznieść się ku niebu. Aniołem, który nigdy tak naprawdę nie upadał, bo zawsze miał siłę, aby się podnieść.”

Nataniel to najmocniejsza książka jaką w życiu przeczytałam. Nigdy bym nie pomyślała, że ktoś jest w stanie stworzyć taką historię. Historię, która obudziła we mnie tylko negatywne emocje, ale nie takie, które zaważyłyby na niskiej ocenie książki.

Anastazja zostaje skrzywdzona. Po tym traumatycznym przeżyciu zamieszkuje na odludziu. Dziesięć lat później podczas spaceru do miasta znajduje rozbity samochód. Podążając za śladami krwi dochodzi do mężczyzny. Mężczyzny, który dziesięć lat temu niewyobrażalnie ją skrzywdził. Jej natura nie pozwala go zostawić. Zabiera go do domu w ramach udzielenia pomocy, ale nie dochodzi do niej, że takim ludziom się nie pomaga. Dość szybko pożałuje swojej decyzji.

Książka dla czytelników o mocnych nerwach. Sama czytałam je na raty, bo w niektórych momentach byłam tak przerażona zachowaniem Nataniela, że musiałam odetchnąć. Powiem wam tylko to, że czytałam książkę w pociągu i co chwilę musiałam się jakoś zakrywać, żeby nikt nic nie widział, bo przypadło nam siedzenie na korytarzu.

Anastazja zyskała moją sympatię od samego początku. No miałam mały problem z tym, że pomogła swojemu oprawcy, ale gdyby tego nie zrobiła książka nie miałaby sensu. Nie dała się złamać Natanielowi. Wiedziała, że musi mu się postawić. Znosiła dzielnie to co robił z nią mężczyzna i nie zwariowała przy tym. Sama bym chyba nie ręczyła za siebie.

Nataniel jest jednym z nielicznych głównych męskich bohaterów, którego nie polubiłam i nie polubię. To co on wyrabiał przekraczało wszelkie granice. Nie miał kręgosłupa moralnego. Lubował się w bólu, wrzaskach, błaganiach. Z jednej strony dobrze, że stało się to co się stało z Nastką, ale z drugiej strony…

Nie zrozumiałam ostatnich fragmentów epilogu. Naprawdę nie wiedziałam o co tam chodzi. Przeczytałam to chyba z trzy razy, aż przeczytałam Maćkowi, ale on też nie miał pojęcia co autorka miała na myśli.

Jeśli mocne, brutalne sceny nie robią na was wrażenia lub lubicie takie to jest to książka zdecydowanie dla was. Pewne jest to, że nie jest to płomienny romans, gdzie bohaterowie kochają się nawzajem. Jest to relacja oparta na bólu, posłuszeństwie i rozpaczy.