Nasze portrety recenzja

Dzisiaj podzielę się z Tobą recenzją historii, która zostanie w mojej głowie i moim sercu przez długi czas. “Nasze portrety” to książka, napisana w klimacie lekko świątecznym, ale jest on na tyle delikatny, że można po nią sięgnąć w każdą porę roku. A dla emocji i wartości ukrytych w powieści Karoliny Winiarskiej zdecydowanie warto to zrobić.

“Nasze portrety” to książka, której akcja dzieje się w Rzeszowie, w dwóch liniach czasowych: w latach 60 ubiegłego wieku i w roku 2024. Główną i niezwykle ważną postacią jest Helena, której towarzyszymy zarówno podczas protestów w roku 1968, jak i w czasach współczesnych. Kolejnymi ważnymi bohaterami tej książki są: Marta, artystka, która w przeszłości zmierzyła się z hejtem; Tomasz, który niespodziewanie zostaje zdegradowany w firmie i przeniesiony w pracy do innego miasta; Ksawery, który mierzy się z trudami przeszłości i szuka swojej życiowej drogi. Są jeszcze Jan, Bronek, Katarzyna, Jacek, Zuzia i Kochanowski.

Przyznam szczerze, że na początku trochę się gubiłam czytając o tak dużej ilości bohaterów, zwłaszcza, że każda z tych historii jest zupełnie inna. Byłam ciekawa, jaki pomysł na połączenie ich losów ma autorka. Nie musiałam długo czekać na łączenie kropek, a historia zaczęła wciągać mnie bez reszty. Przepadłam. Karolina Winiarska stworzyła niesamowity klimat tajemnicy w swojej powieści. Tu nic nie jest oczywiste. Wręcz przeciwnie. Każdy z bohaterów walczy z demonami przeszłości. Czy znajdą lekarstwo, aby uzdrowić swoje dusze? Jaką rolę w ich życiu odegra Helena i stara kamienica, w której mieszka?

“Nasze portrety” to, śmiało mogę to napisać, jedna z piękniejszych książek, jakie w swoim życiu przeczytałam. Niepozorny tom, niecałe 250 stron, a na każdej z nich mnóstwo emocji: smutek, tęsknota, rozczarowanie, złość. I ta najważniejsza i najpiękniejsza, czyli miłość. Taka prawdziwa, choć bardzo trudna. I niezwykle wzruszająca.

Wykreowani przez Karolinę Winiarską bohaterowie to osoby, które możemy mijać codziennie na ulicy. Kobiety i mężczyźni skrywający w głębi swoich dusz sekrety, jakie posiadać może tak naprawdę każdy z nas. Jestem pod dużym wrażeniem sposobu, w jaki autorka splotła tak wiele wątków. Płynne przejścia między trudnymi tematami wywołują coraz szersze otwieranie oczu przez czytelnika, bo tę książkę czyta się z lekką nutą napięcia. Z każdą kolejną stroną zagadki się rozwiązują, a pajęczyna połączeń pomiędzy bohaterami jeszcze bardziej zaskakuje.

“Nasze portrety” są przypisane do gatunku powieści obyczajowej i romansu, i właściwie temu nie da się zaprzeczyć. Ja dodałabym od siebie jeszcze elementy psychologii, ponieważ są tu świetnie przedstawione portrety psychologiczne bohaterów, a także pokazane relacje międzyludzkie i reakcje na pewne wydarzenia. Ta książka jest na swój sposób terapeutyczna, zmusza do refleksji nad własnym życiem, co wywołało we mnie np. poczucie wdzięczności. Zakończenie jest niezwykle wzruszające.