Czerwono mi recenzja

Żeby zrozumieć książki Alka Rogozińskiego trzeba uświadomić sobie czym jest komedia kryminalna. W fabule takich powieści znajdziemy obok wątku kryminalnego także wątki komiczne. Czasami będą także odniesienia do sytuacji społecznych, które zostają przedstawiane w sposób przerysowany, zniekształcony, satyryczny.

Akcję najnowszej powieści Czerwono mi Rogoziński umieścił w Opolu, a dokładnie na Opolskim Festiwalu Piosenki, a bohaterami uczynił, jakże by inaczej, artystki i artystów estrady. Obok nich spotykamy, znaną nam już, autorkę kryminałów, wplątującą się, jakoś przypadkiem, w różne afery kryminalne, Różę Krull i niezawodnego w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych komisarza Darskiego.

W krzywym zwierciadle autor pokazuje nam piosenkarki i piosenkarzy, z których każdy skrywa jakiś mroczny sekret. Kiedy rozpoczyna się seria niefortunnych wypadków z ich udziałem, na ogół kończących się jedynie pobytem w szpitalu i eliminacją z udziału w konkursie o nagrodę główną, każdy z nich jest podejrzany. Bo każdemu przyda się okrągła sumka 3 milionów złotych. Mimo, że nieszczęśliwych wypadków jest coraz więcej organizator festiwalu nie zamierza nic zmieniać, bo przecież nic tak nie podkręca oglądalności jak nieszczęścia innych. „The Show Must Go On” jak śpiewał Queen.

Autorowi udało w zabawny sposób pokazać śmieszność pozowania na wielkie indywidualności i gwiazdy. Granica między śmiesznością a oryginalnością bywa cienka. A także kulisy działania telewizji, dla której nie liczą się ludzie, a słupki oglądalności. Sam festiwal widziany oczami pisarza to jedna wielka „ustawka”. Ale nie tylko telewizja manipuluje widzami, jak się okazuje artyści robią to samo. Widać na co mogą się odważyć, żeby utrzymać swoją pozycję gwiazdy czy nią zostać.

W tym gronie gwiazd jakoś zgubiła się Róża Krull, która jedynie plątała się gdzieś za sceną. Miałam wrażenie, że w tej powieści autor jedynie przygotowywał wstęp do kolejnego tomu, gdzie postać Róży będzie dominująca.

Książka utrzymana jak najbardziej w konwencji swojego gatunku. Postacie wyraziste i swoim zachowaniem wywołujące mniejszą lub większą irytację czytelnika, zgodnie z zamierzeniami autora jak mniemam. Zabawne dialogi i sytuacje, mimo pojawiających się scen grozy, sprawią, ze książkę czyta się szybko i lekko.

Czerwono mi to pozycja z tych to jednorazowego przeczytania, dla tych co lubią ten gatunek lub chcą odpocząć od bardziej wymagającej literatury.