Największa radość, jaka nas spotkała recenzja

W życie z pozoru ułożonej rodziny Sorensonów wchodzi z siłą tornada nieślubny syn Violet - drugiej z kolei córki Davida i Marylin, który oddany czternaście lat temu do rodziny zastępczej od tamtej pory żyje kątem u chętnych pomóc ludzi. Przez to wydarzenie zaczynamy odkrywać bogatą- trudną i nierzadko smutną - przeszłość tych ludzi.

Motyw, wydawałoby się, stary jak świat. Rodzina - z pozoru idealna - kochający się rodzice (emerytowany lekarz i niespełniona literaturoznawczyni) i ich cztery córki. Każda wykształcona, dwie z nich bogate. Ich cienie przeszłości i teraźniejszości z którymi muszą się zmierzyć.
Autorka cofa nas do lat siedemdziesiątych, gdy to właśnie student medycyny i studentka literatury w dość nietypowy sposób poznają się na uczelni. Potem ich życie można porównać do lawiny. Lawiny miłości, pożądania, niechcianych i chcianych wypadków. Ani Davidowi, ani Marylin z pewnością nie jest łatwo odnaleźć się w nowej rzeczywistości, którą sami sobie stworzyli.
W czasach obecnych najstarsza siostra Wendy odnajduje syna Violet, o którym ta starała się zapomnieć i umawia ich na spotkanie. To wydarzenie to powód do opowiedzenia tej całej historii, w której główną rolę grają emocje bohaterów i nieoczywiste relacje między nimi. Nikt w tej książce nie jest taki, jaki wydaje się powierzchownie i jest to przełożenie z prawdziwego świata. Wydaje nam się, że kogoś znamy, a tak naprawdę za przysłowiowymi drzwiami jego domu kryją się często brutalne tajemnice.
Claire Lombardo w swoim debiucie ujęła zdecydowanie to, co we współczesnej literaturze lubię najbardziej. Wyraziste charaktery i powolne snucie opowieści ukazujące ważne problemy ludzi takich jak my. Jest to powieść słodko-gorzka, choć moim zdaniem nawet w tych radosnych momentach kryje się smutek i gorycz. Szczerze powiem, że od początku zachwyciło i zaczarowało mnie pióro autorki. Te bogato skonstruowane zdania były jak miód na moje serce! Odważnie stwierdzę, że może znaleźć się ona w topce światowej prozy. Nie mogę się doczekać kolejnych polskich przekładów dzieł Claire Lombardo, a do Was apeluję - znajdźcie w coraz bardziej zabieganym życiu czas na coś koło 700 stron tej lektury. Nie pożałujecie!

Książka z Klubu Recenzenta @nakanapie.pl