Zrób mi jakąś krzywdę recenzja

Książka, od której zaczęła się moja droga z Żulczykiem i sukcesywnie trwa do teraz. Nie wiem co właściwie spodobało mi się w tej książce, że postanowiłam po pierwsze ją skończyć, a po drugie sięgnąć po następne. Trafiłam na nią jakoś tak przypadkiem, zupełnie nieświadoma, nieznająca autora. Miesiąc później kupiłam Ślepnąc od Świateł.

Dawid, 25, student prawa. Kaśka, 15, gamerka.

Moment opisujący spadanie Dawida w piękną otchłań zauroczenia wbija mnie w siedzenie. Dwudziestopięcioletni facet widzi w piętnastoletniej dziewczynie obiekt jego pragnień i choć Kaśka nie jest ani szczególnie piękna, ani szczególnie mądra to coś go do niej ciągnie i będzie to coś, co będziemy próbowali zrozumieć przez całą książkę. Ja nadal mam z tym problem. Ale wydaje mi się, że Dawid był po prostu okrutnie sfrustrowany i samotny.

Początkowo mój mózg pozwolił mi sobie skojarzyć historię z “Lolitą” Nabokova. Szybko zrozumiałam, że podobna jest tu do siebie tylko fascynacja młodszą dziewczyną i wiara bohatera w samego siebie, wiara w to, że to jest miłość a nie tylko fizyczne pożądanie. Kiedy Dawid zabiera swój obiekt westchnień wszystko zaczyna nabierać tempa i potem jest już dosłownie - tylko i wyłącznie chaos. Przemyślenia bohatera przeplatane planami filmowymi do pornosów, doskonale ukazują klimat tej powieści - buzujące hormony i chęć przeżycia czegoś, to się nawet nie trzyma kupy, ale nie da się od tego oderwać. Największym plusem jest tutaj to, że naprawdę chcemy się dowiedzieć, jak to wszystko się skończy.

Język Żulczyka jest charakterystyczny, specyficzny jak zresztą w każdej jego książce. To jest to, co mnie osobiście ciągnie do czytania wszystkiego co wychodzi spod jego pióra i jestem pod wielkim wrażeniem, że nawet w jednej z tych pierwszych książek jak “Zrób mi jakąś krzywdę” poziom tego języka dalej jest utrzymany. W następnych jego książkach czuję mimo wszystko większą dojrzałość niż tutaj. Ale może to dlatego, że czytam o dwudziestopięcioletnim gościu, który porywa nastolatkę.