Marcowe Fiołki recenzja

Marcowe fiołki
Myślę, że większość z nas drodzy czytelnicy miała kiedyś złamane serce: znalazła się w nie do końca udanym związku. Być może była młoda i naiwna, być może została zdradzona, a być może zakończyła związek w sposób przyjacielski. W każdym z tych przypadków to boli. Czasem dłużej, czasem krócej, czasem mniej lub więcej, ale boli. Tak jak zabolało Emily – bohaterkę „Marcowych fiołków”, która swego czasu miała wszystko, a w momencie gdy powieść się zaczyna, nie dość, że jej kariera legła w gruzach to jej mąż postanowił ‘zwinąć swoje manatki’ i wyprowadzić się do innej kobiety. Bohaterka nie roniąc ani jednej łzy wyjeżdża w odwiedziny do swoją rezolutnej, starszej krewnej – Bee, mieszkającej na wyspie Bainbridge, gdzie poznaje młodego, przystojnego mężczyznę o imieniu Jack. Z niewyjaśnionych powodów jej ciotka nie jest przychylnie nastawiona do ich spotkań i karze jej się trzymać od niego z daleka. W pierwszych dniach swojego pobytu na wyspie Emily znajduje w szufladzie stary pamiętnik. Początkowo opiera się i nie chce naruszać czyjejś prywatności czytając go, jednak ciekawość przezwycięża jej wahania. Co kryją stare zapiski? Kim jest Jack i dlaczego Bee traktuje go z dystansem?
Książka już po pierwszych stronach zainteresowała mnie i przyciągnęła uwagę swą prostotą i ciepłem bijącym z kolejnych wersów. Była miłą odskocznią od poradników, które w ostatnim czasie przyszło mi czytać. Miałam wrażenie jakbym była tam z Emily. Wiedziałam co kobieta czuje, co zaraz powie i jak powinna postąpić. Wyobrażałam sobie nieziemskie widoki, wokół których przyszło jej mieszkać. To piękna historia o miłości, sile przyjaźni i magii wspomnień.
Powieść wygrałam w konkursie i przyznam szczerze, że nie zawiodłam się biorąc w nim udział.