Czas na miłość, czas na śmierć recenzja

Nic nie jest w stanie przekonać mnie do jakiejś książki bardziej niż nazwisko jej autora. Jeżeli będę miała do wyboru taką z intrygującym opisem oraz taką napisaną przez kogoś, kogo twórczość znam i cenię, to w pierwszej kolejności sięgnę po tę drugą. Jasne, uwielbiam debiuty i często u mnie goszczą, ale ogromną przyjemność sprawia mi też towarzyszenie pisarzom w ich dalszej zawodowej drodze.
Z Agnieszką Pietrzyk było u mnie inaczej niż zwykle, bo zaczęłam czytać jej dzieła od końca, dlatego staram się wracać do tych wcześniejszych. Był już "Pałac tajemnic", przyszła pora na "Czas na miłość, czas na śmierć". Przyznaję, że nie kojarzę żadnego równie długiego tytułu, więc przez to z pewnością zapadł mi on w pamięć. Fabuła oczywiście też się wyróżnia, jednak tym razem nie zachwyciła mnie ona tak jak inne tej autorki. To była naprawdę dobra powieść, niczego w niej nie brakowało, po prostu jej tematyka jakoś mnie nie przekonała.
Zawsze podkreślałam, że podziwiam to jak oryginalne pomysły spisuje Agnieszka Pietrzyk, jednak ten był chyba zbyt wymyślny, a przede wszystkim za mało prawdopodobny, zwłaszcza w naszych polskich realiach. Mimo to wciągnęłam się w niezwykle skomplikowaną historię Zory i śledziłam jej losy z zaciekawieniem. A działo się naprawdę dużo, momentami można było odnieść wrażenie, że to nie tyle kryminalna, co sensacyjna opowieść. Podobał mi się początek, zakończenie również, pasowało do tego, co wydarzyło się pomiędzy, a także do charakteru głównej bohaterki. Podkreślić należy, że autorka w nienachalny sposób poruszyła ważny temat społeczny, czyli problem nietolerancji rasowej. Może nie dotykał on Zory bezpośrednio, ale autentyczne było dla mnie to, że ona sama miała świadomość tego jak odbierani są Romowie i w zasadzie sama ich tak postrzegała, zdając sobie sprawę, że stereotypy nie wzięły się znikąd. Niestety niektóre wątki nie zostały w pełni rozwinięte, a jedynie wspomniane.
"Czas na miłość, czas na śmierć" to książka koncentrująca się wokół tych dwóch tematów, przez co ciężko ją jednoznacznie zakwalifikować gatunkowo. Fani Agnieszki Pietrzyk mogą być trochę rozczarowani, a ci, którzy jeszcze nie znają jej twórczości, powinni zacząć od innego tytułu.
Moje 6/10.