Cieniobójcy. Ksiega I. Ziarno recenzja

Cieniobójcy to debiutancka książka Mateusza Żuchowskiego i jednocześnie pierwszy tom serii. Autor to z wykształcenia prawnik, który publikował fragmenty tej książki jakiś czas temu w Internecie, gdzie zdobył rzeszę fanów. Pierwsze opowiadania pisał już w szkole podstawowej. Teraz mamy okazję poznać go jak autora Cieniobójcy. Sam opis mnie zaintrygował i była ciekawa tej lektury.

Minęło tysiąc lat, odkąd świat przykryła Wszechnoc. Ludzie przetrwali dzięki mocy ukrytej w kamieniach. Zbudowali nowe imperia, prowadzili kolejne wojny. Niemal zapomnieli o niebezpieczeństwie czyhającym poza granicami wyznaczonymi przez ochronną moc. Nad spokojem mieszkańców stale czuwają Cieniobójcy, którzy patrolują trakty i likwidują próbujące wedrzeć się do zabezpieczonej strefy Cienie. Rhyan to młody i arogancki Cieniobójca, który nieoczekiwanie zostaje dowódcą oddziału i musi go stworzyć od nowa. Targana lękami z przeszłości Ren odkrywa w sobie potężny dar, który zmusza ją do ucieczki z rodzinnego miasta. Król Tennaer próbuje naprawić błędy ojca i ocalić królestwo przed upadkiem. Moc kamieni słabnie, a ich zapasy się kończą. Ograniczone zasoby powodują napięte relacje między poszczególnymi nacjami. Pokój wisi na włosku. Tymczasem w mroku wiecznej nocy pojawia się nowe zagrożenie, które zwiastuje nieuchronny koniec.

Ziarno, czyli Księga I Cieniobójcy to wprowadzenie do świata wykreowanego przez autora, gdzie nie brak intryg, tajemnic i krwawych bitew. To dosyć mroczna opowieść o walce z wielkimi siłami oraz cieniami. Cieniobójcy to osoby, które walczą z cieniami, które dążą do zniszczeń. Sam pomysł na fabułę jest naprawdę oryginalny i interesujący. Już od pierwszych stron mnie wciągnęła i trzymała w napięciu do samego końca. Wywołała wiele skrajnych emocji i zachwyciła klimatem. Mateusz Żuchowski umiejętnie manipuluje czytelnikiem, wprowadzając nowe tropy i wątki, dzięki czemu trudno się od niej oderwać. Autor, pomimo wielu wątków, nie gubi się w nich i potrafi je połączyć w spójną całość. A jest ich tutaj naprawdę dużo — widmo wojny, walka o władzę, polityka, a także magiczne kamienie i ich słabnąca moc. Dużo się dzieje, a tempo akcji nie pozwala się nudzić.

Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona tą powieścią. Zupełnie nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie. Ma wszystko to, co lubię w powieściach fantasy i nie w ogóle nie czuć, że jest to dopiero debiut Mateusza Żuchowskiego. Całość śledzimy z perspektyw trzech bohaterów. Mamy tutaj także wątek romantyczny, ale nie jest zbyt nachalny i spokojnie możemy się skupić fabule. Fajnym aspektem są wyjaśnienia dotyczące tego fantastycznego świata przed rozdziałami — pozwala nam to nieco uporządkować wiedzę.

Cieniobójcy to opowieść napisana lekkim i przyjemnym językiem, dzięki czemu całość czyta się błyskawicznie. To naprawdę udany debiut i warto się dać jej szansę. Autor świetnie buduje napięcie, a mnogość intryg i tajemnic sprawia, że czytelnik ciągle jest czymś zaskakiwany. Mam u siebie już drugi tom tej fantastycznej historii i myślę, że szybko po niego sięgnę, chcąc poznać dalsze losy tych ciekawych bohaterów. Poproszę więcej takich debiutów. Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę