Naila z Latającej Doliny recenzja

Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie jej opis oraz w głównej mierze jej wątki. Nie będą ukrywać, że trochę się zawiodłam. W moim odczuciu książka nie była zła, jednak mi nie podpasowała. Mam wrażenie, że wpłynął na to fakt, że kiedy przeczytała, iż w książce będzie wątek smoków, liczyłam na obszerniejsze rozbudowanie go.

Naila cierpi z powodu amnezji, nie potrafi sobie przypomnieć niczego sprzed pięciu lat. Anashiri za to żyje w pałacu, w którym przygotowuje się do zostania Teogorii. Obie dziewczyny żyją w świecie, w którym trwa wojna dwóch plemion. A dobiegnie ona końca, gdy zostanie tylko jedno z nich. Ta historia ciągnie się aż od ich początków, w których przybyło Smocze Jajo i wykluła się z niego Smocza Matka.

❗️RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY ❗️

[współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony ]

“Naila z Latającej Doliny” to historia o prawdziwej przyjaźni, tajemnicach oraz intrygach, doprowadzające do poważnych w konsekwencjach wydarzeń.

Maja Haber ma bardzo przyjemny styl pisania i ciekawie opisuje wydarzenia. Jednak mimo to przeszkadzało mi w nim fakt, że momentami fabuła stawała się monotonna, przez co zaczynałam się nudzić. Może nie z łatwością, ale szybko byłam w stanie połączyć fakty. A to wpłynęło istotnie na odbiór całej fabuły.

Ciekawym zabiegiem było przedstawienie przeszłych i teraźniejszych wydarzeń, które spowodowały taki, a nie inny los głównej bohaterki. Jednak przez większość czasu czułam się zagubiona. Szczególnie kiedy już została ujawniona prawdo o Nailii, całkowicie zgłupiałam. Z jednej strony wiedziałam, co chce zrobić, jednak z drugiej nie miałam bladego pojęcia, czym się kierowała. Chęcią zemsty? Namową rodziców czy bliskich osób z otoczenia? Najbardziej niezrozumiałym faktem była dla mnie jej relacja z chłopakiem, którego miała poślubić. Zależało jej na nim czy wszystko było tylko zaplanowaną grą?

Samo zakończenie bardzo mi się spodobało. Moim zdaniem idealnie wpasowało się w tę historię, oddając jej klimat, jednocześnie zostawiając nutkę tajemniczości, która towarzyszyła całej pozycji. Pozwoliło ono również czytelnikowi na własną interpretację, co moim zdaniem urozmaiciło tę historię.