Dzieci martwej ziemi recenzja

Mówi się, że nadzieja umiera ostatnia. Że wbrew wszystkim przeciwnościom i znakom na niebie, często próbujemy podtrzymać ten ostatni płomień. Ogień, który może jeszcze dać szansę na odrodzenie i sprawne powstanie z kolan. W myśl tej idei, ruszyłem dalej w tereny Ziemi niczyjej będącej wyklętym pasmem dawnej Ukrainy - do obszaru, którego eksplorację rozpocząłem wraz z poprzednią częścią cyklu Jana Waletowa.

Druga odsłona historii losów Michaiła Siergiejewa, bezpośrednio kontynuuje akcję względem poprzedniej części. Fabuła nadal biegnie dwutorowo przedstawiając obecną sytuację jak i wspomnienia sprzed katastrofy. Na początku ładnie się to układa względem kolejnych rozdziałów, stało się bardziej czytelne i przyswajalne, jednak po niedługim czasie wszystko znowu zostało wrzucone do jednego worka. W rezultacie brnąłem przez niezapowiedziane przeskoki w czasie, a potem dalej i jeszcze dalej, by na chwilę wrócić do obecnego czasu, ale coś się komuś nagle przypomniało i kolejny raz akcja leciała na łeb, na szyję. Straszny chaos.

Książki Fabrycznej Zony to przede wszystkim klimat postapo. Zmutowana flora, fauna, promieniowanie, tworzące się artefakty jak i pogoda, która zwykle nieprzychylnie nastawia się wobec okolicznych wędrowców. Niestety, w tym przypadku, o takim klimacie na dłuższą chwilę można zapomnieć. Większość treści stanowi okres sprzed katastrofy, a z nim nie do końca legalny handel, polityczne zagrywki, partyjne przepychanki oraz działania służb szpiegowskich. To tyle, ot cała esencja. Nawet tytułowe "dzieci", które w pewnym momencie dodały historii odpowiedniego kolorytu, tak jak szybko się pojawiły, tym szybciej zniknęły. Wielka szkoda, bo stanowiły ciekawy wątek.

Sam już nie wiem. Bo jak się okazało, to nie koniec tej przeprawy. Wiele wątków zostało nierozwiązanych, więc śmiało można wyczekiwać kolejnej części cyklu. Ale czy warto? Z drugiej strony, może autor chce przerzucić na czytelnika część ciężaru z jakim nosi się nasz bohater. Może również chce zadać ból, wprowadzić w stan zdezorientowania czy nawet rezygnacji w myśl "przetrwają najsilniejsi". Na początku wspomniałem o nadziei - troszkę mi jeszcze zostało.