Nadzieja od zwierząt recenzja

„To dziwne, jak wiele rzeczy w życiu zależy od jednej chwili, jednego momentu zaledwie, jednej decyzji czy nawet przypadku.”

Z przyjemnością i ciekawością powróciłam do Sokołowa. Piękno i bliskość natury odczuwamy na każdym kroku. Jest rok 1968, towarzyszą nam przeboje Niemena, w kraju robi się bardzo niespokojnie. Cygański tabor nieopodal lasu rozbija swoje obozowisko. Zaczynają dziać się niepokojące i dziwne rzeczy, tak jakby zło nabierało mocy.

Florentynie i Siemiłowi przybyło lat, ona niezmiennie kocha kwiaty, zioła, niesie ludziom pomoc, a on zapatrzony jest w gwiazdy. Ich najstarsza córka, Nadzieja obdarzona jest niezwykłym darem, rozumie i silnie odczuwa zwierzęta ich potrzeby i ból. Nie potrafi, nie umie przejść obojętnie nad ich cierpieniem. Rozpoczyna studia weterynarii w Poznaniu, jest jedną z lepszych studentek, zakochuje się… Jednak coś nieustannie ciągnie ją w rodzinne strony, to tutaj czuje, że żyje, że może swobodnie oddychać w otoczeniu zwierząt. To w ich towarzystwie czuje się dobrze i swobodnie.

Harmonia, idealne połączenie współistnienia człowieka z przyrodą. Świat realny przenika się tym nierzeczywistym. Ogromna wnikliwość i empatia powodują, że z przyjemnością i ciekawością wkraczamy w świat Florentyny, Nadziei i jej sióstr bliźniaczek. Nadzieja całkowicie skradła moje serce, jest niesamowicie wrażliwa, szczera, dobra, pełna współczucia i miłości dla zwierząt. Ukochany Sokołów jest jej całym światem i to się nigdy nie zmieni.

Autorka zabiera nas w cudny i jednocześnie trudny świat. Ludzie w nim żyjący tak samo jak wszędzie kochają i nienawidzą, są źli i dobrzy, wrażliwi, empatyczni i zapatrzeni tylko siebie. Brak szacunku dla zwierząt, ludzka bezduszność i brutalność nie mają granic. Tajemnice, które okrywa zmowa milczenia. Liczne nawiązania do wierzeń ludowych, zabobony, obyczaje i tradycja, tkwiąca głęboko w tych ludziach i przekazywana z dziada pradziada. Potęga i wszechobecność otaczającej przyrody. Niepokój, przemiany jakie mają miejsce na świecie. Ulotność chwili, przemijanie, cuda, duchowość, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Zazdrość i zawiść, które niosą zło.

Przepiękna, klimatyczna, niespieszna, mądra opowieść łączy w sobie elementy obyczajowości z odrobiną magii i słowiańskimi wierzeniami. Wszystko ze sobą idealnie współgra, tworząc rewelacyjna całość, od której trudno się oderwać. Nie da się przejść obok niej obojętnie, jej refleksyjna, poetycka forma skłania do zadumy. Serdecznie polecam.