Finlay Donovan nadchodzi recenzja

Powieść Elle Cosimano to komedia zbudowana na pechu Finlay Donovan. Rozwódki z dwójką dzieci, stosem niezapłaconych rachunków i upływającym terminem na skończenie powieści, której jeszcze pisać nie zaczęła. Bohaterka to przykład kobiety przytłoczonej życiem, która zdaje się nie mieć szans na odmianę swojego losu. Jak to jednak bywa w tego typu historiach — na scenę wchodzi nieporozumienie, które zmienia wiele. I tym sposobem powieść z komedii obyczajowej zgrabnie przechodzi w komedię kryminalną, by przez kilka godzin zadbać o samopoczucie czytelnika. Humor w połączeniu z lekkim stylem i nieoczywistą intrygą umila lekturę, a bohaterowie budzą skrajne emocje. Jest w tym krzywy uśmiech losu i śmiech codzienności, ale też lęk przed stratą, wymykający się spokój ducha i brak poczucia bezpieczeństwa. Są ciekawe zwroty akcji i dawka naiwności.

Już niemalże zapomniałam o istnieniu powieści, które potrafią jednocześnie mnie odprężać oraz budzić moją irytację. „Finlay Donovan nadchodzi" to bardzo dobry przykład tego, jak działają na mnie takie tytuły. Część komediowa dawała mi wytchnienie po ciężkim dniu, a część poważna burzyła moją krew. Nie dlatego, że nie rozumiałam zachowań bohaterów i nie dlatego, że akcja została źle poprowadzona (a to dwa najczęstsze powody mojej czytelniczej złości), a przez drobne elementy, które akurat ja mocno czułam. Jak irytacja na byłego męża, który za wszelką cenę musiał być nad każdym górą. Na jego nową partnerkę, której infalntylne zachowanie miało być elegancką wyniosłością. Na nianię, która mówiła o ostrożności, by zaraz wyskoczyć z czym, co mogło sprowadzić kłopoty. Na dzieci, które były zbyt małe, by zrozumieć sytuację i nieświadomie stawały się bronią w rękach dorosłych. Na główną bohaterkę, która momentami gubiła zdrowy rozsądek na rzecz desperacji czy ciekawości. Ludzie ci mieli zalety, ale to ich wady budziły najwięcej emocji. A choć niektórych z nich tak bardzo nie lubiłam, to nie psuli lektury. Nie zniechęcali mnie do poznawania kolejnych rozdziałów i nie zmuszali do odłożenia powieści. Stali się bowiem ciekawym narzędziem w dłoniach sprytnej autorki. Nawet jeśli bywali smutno czarno-biali.

Tytuły tego typu nierzadko jedynie mają zabić moje zmęczenie. Mają mnie odprężyć i pozwolić mi złapać oddech, a z tym Elle Cosimano poradziła sobie całkiem nieźle. Cała reszta jest dyskusyjna i nie jestem pewna, na ile tak właściwie mi się podobała, ale swoje zadanie wykonała lepiej, niż się spodziewałam, więc... Nie ocenię jej bardzo dobrze, ale nie podam Wam jej znaczących wad. Po prostu to tekst, który albo się czuje, albo straci się przy nim czas. Wszystko zależy od naszego humoru oraz tego, czego aktualnie potrzebujemy od literatury. Od tego, jacy bohaterowie działają nam na nerwy oraz jakich lubimy pomimo ich wad. I na tym się zatrzymajmy.

przekł. Anna Pochłódka-Wątorek