Na dworze w Makowie recenzja

„Na dworze w Makowie” Elżbiety Gizeli Erban to powieść, która przyciągnęła mnie obietnicą intryg i wielowątkowości. Choć nie wszystko w tej książce spełniło moje oczekiwania, nie sposób odmówić jej kilku zalet – a także wad, które niekiedy utrudniały mi pełne zaangażowanie.

Na plus zaliczam klimat, jaki Erban stworzyła wokół tytułowego dworu. Wystawne wnętrza, romantyczne spacery i codzienność ziemiańskiego życia mają swój urok. Nina, główna bohaterka, szybko odnajduje się w nowym środowisku, co początkowo przyjemnie mnie wciągnęło – chciałam dowiedzieć się, jakie tajemnice kryją się za pałacowymi drzwiami. Niemniej, z czasem opisy tej codzienności zaczęły mnie nużyć. Autorka poświęca zbyt wiele uwagi detalom, które niewiele wnoszą do akcji. Miałam wrażenie, że czasami piękne tło zdominowało istotę fabuły.

Sam wątek miłosny, budzi we mnie mieszane uczucia. Romans Niny z rosyjskim oficerem wydaje się chwilami wymuszony i nieco sztampowy. Brakowało mi pogłębienia ich relacji, choć z drugiej strony doceniam, że Nina nie zakochała się w pierwszym lepszym adoratorze i odważyła się podążyć za głosem serca, choć ten prowadził ją ku innej, bardziej skomplikowanej relacji. Mimo to miałam wrażenie, że emocje bohaterów, ich dylematy i uczucia zostały opisane raczej powierzchownie – a szkoda, bo potencjał był ogromny.

Największą zaletą książki jest tło historyczne i atmosfera narastającego napięcia związanego z nadchodzącym powstaniem. Te fragmenty naprawdę mnie poruszyły, choć miejscami brakowało mi lepszego połączenia między wydarzeniami politycznymi a życiem bohaterów. Czułam, jakby świat zewnętrzny tylko czasami przenikał do fabuły, zamiast być jej integralną częścią.

„Na dworze w Makowie” to książka z potencjałem, który nie do końca został wykorzystany. To historia, która miała szansę poruszyć mnie głęboko, ale zamiast tego pozostawiła mieszane uczucia. Doceniam klimat i nastrój, ale brakowało mi wyrazistych emocji, lepiej nakreślonych bohaterów i bardziej dynamicznej fabuły. To powieść, którą można przeczytać dla relaksu, ale nie zostawiła we mnie trwałego śladu.